Auteur: Wouter
Het pure handelen, nostalgie voor de computertraders. In een ver en grijs verleden werden producten in winkels verkocht. Na hun werk gingen de mensen op pad om levensmiddelen in te slaan. Ouderwets. We weten wel beter. Met de computer gaat alles sneller en makkelijker. Winkels maakten plaats voor overslagcentra en grootmagazijnen. Winkelstraten werden volgebouwd met fabrieken en woonhuizen. Bomen werden gekapt, de natuur verdween.
Met Virtual Reality was een hoop te simuleren. Boswandelingen bijvoorbeeld. Hoe lang was het geleden dat de laatste bossen werden gekapt: 4, 5 jaar? Fotosynthese vindt op grote schaal plaats in fabrieken. Via leidingen wordt zuivere zuurstof naar de huizen en computerwerkplaatsen gepompt om het zuurstoftekort aan te vullen. We leven in een kunstmatige wereld, een die zonder de computer nooit had kunnen bestaan. We schrijven het jaar 2017.
Er was altijd al een groep mensen die tegenstander was van de vooruitgang, zoals het op grote schaal genoemd werd. Milieuactivisten waren er nauwelijks nog, de natuur was immers grotendeels verdwenen. Nee, het waren de handelaren die in opstand kwamen. De handelaren, die nu alleen nog maar achter hun holografisch beeldscherm commandos en kooporders uitvoerden. Het leuke van het handelen was eraf: het contact met kopers en leveranciers, zelf in je auto stappen om je bedrijf te controleren, je werknemers aansporen, je bedrijf zien floreren!
De Grote Opstand was dan ook te voorspellen. Computers werden uit ramen gegooid, overal renden mensen gillend rond.
Ook ik had dit voorspeld. Het was duidelijk dat dit ging gebeuren. Gelukkig had ik mezelf voorbereid. Ik ben, samen met een groep vrijwilligers naar het Noorden getrokken. We noemden onszelf de Kolonisten.
En zo trokken we, met een kleine groep mensen, richting Noorden. Het grootste gedeelte konden we met onze waterstofauto afleggen. Na een paar uur rijden hielden de wegen op en De Muur doemde op. Ik stapte uit om de poort open te doen. Met een luid gekraak ging de massieve kunststof deur open. Ik werd bijna weggeblazen door de wind. Snel stapte ik weer achter het stuur en reed door de poort. Hier begon onze reis pas echt.
Er waren geen fabrieken en computerhallen meer. We waren aangewezen op de aanwijzingen van Moeder Natuur. Een paar reisgenoten hadden dit nog nooit gezien: een vlak land, zonder gebouwen! E�n slaakte een kreet toen hij een levend dier in de verte zag rennen. Het bleek een konijn te zijn. Het is zeker 10 jaar geleden dat ik voor het laatst een wild konijn heb gezien.
We stappen weer in de auto en reden verder door het zand en de modder. Hier hadden ooit bomen gestaan, dat kon je zien aan de grondstructuur. Nu de bomen weg waren had de wind vrij spel. Gelukkig hebben wij De Muur, riep een van de inzittenden. Niemand kon erom lachen. Iedereen was gespannen.
Na een hele tijd rijden en 3 electrolyse-tankstops kwamen we in een gebied met sneeuw. Hier waren al een hele tijd geen mensen geweest. Alle bewoners waren al jaren geleden naar de grote steden getrokken. Ik keek op mijn GPShorloge en zag dat we de goede kant op gingen. Op oude kaarten had ik namelijk een gebied gevonden wat nog compleet ongerept was.
Na een paar dagen zag ik op de radar een grote berg opdoemen. Een gevoel van opwinding gierde door mijn lijf. Ik maakte mijn reisgenoten wakker. We zijn er bijna, zei ik. Alle ogen waren gericht op de berg, die nu ook goed met het blote oog te zien was. Het was maar goed dat we er waren: bijna al onze voedselpillen waren op.
We konden onze ogen niet geloven: Een groot bos, met in het midden de reusachtige berg. Ik reed tot aan de voet van de berg. We stappen uit. Ik beleefde iets wat ik al jaren niet meer beleefd had: ik kon vrij ademen! Wat geweldig! Letterlijk een opluchting. Iedereen was onder de indruk van het bos en zijn bewoners, de wilde dieren.
Na een paar boringen bleek dat de berg vol met ijzererts zat. Er was voldoende hout aanwezig, de bodem bleek goud en olie te bevatten. Ik was dolgelukkig.
Beste Kolonisten, riep ik. Het grote moment is aangebroken! We zijn beland in een gebied dat ik bij deze Cyberi� doop! Cyberi� zal de enige plek op aarde zijn waar handel weer zal gaan zoals het tientallen jaren geleden ging, zonder computers, met winkels, fabrieken en machines. Met veel handwerk en misschien wel het allerbelangrijkste: veel contact en communicatie!. Een groot gejuich klonk. Er werd een fles champagne opengetrokken. Ik ging verder: Dit word een land waar mensen vrij kunnen leven en vrij kunnen handelen. Iedereen is welkom, met of zonder opleiding!.
Al snel werden de taken verdeeld. We besloten dat Mark de Overheidstaken op zich zou nemen. Aangezien we samen het plan hadden uitgewerkt voor de reis en de uiteindelijke opbouw leek ons dat een goede keuze. Zelf zou ik me bezighouden met de opbouw en het onderhoud van het land.
We begonnen met het de bouw van de 7 steden: Eurodam, Kronenburg, El Peso, Bahthoevedorp, Zwollar, YenVille en Roebelarendsveen. In de steden werden grote ondergrondse magazijnen gebouwd voor goederenopslag. Ook bouwden we de Federal Supermarkets, de winkels van de Overheid, waar de handelaren hun eerste behoefte aan goederen konden stillen. Er werden wetten opgesteld door de Overheid. Er werd een simpel mobiel netwerk aangelegd, want het was toch wel erg handig om elkaar berichten te kunnen sturen tijdens de bouw. De I-Shell, een metalen munt, ging gelden als wettig betaalmiddel. We besloten alle nieuwe inwoners 1000 ISH te geven, aangezien we hier in Cyberi� niet meer met Credits kunnen betalen, maar vooral om iedereen gelijke kansen te geven.
Ik besloot de server uit mijn auto te slopen en hem om te programmeren tot een regelsysteem voor banktransacties, SMS services en registraties van alle verkopen en diefstallen. Aangezien mijn server over ruim voldoende rekenkracht beschikte (3,3 zettahertz en 512 exabyte geheugen) was het voor de server een peuleschil.
Op 1 januari 2018 besloten we ook andere mensen toe te laten in het land. Langzaam maar zeker kwamen er vanuit allerlei gebieden uit vooral het oude Europa mensen naar Cyberi� toe. Bij de grens mag iedereen een eigen identiteit kiezen, een naam waar alle Cyberi�rs je mee aan zullen spreken. Bij de grenspost krijg je ook 1000 ISH in contanten, iets waar menig handelaar even aan moest wennen.
Voor nieuwe inwoners moest er flink wat gebeuren. Je moest hout en steen verzamelen of kopen om een winkel te bouwen. Daarna moest je producten gaan produceren om te kunnen verkopen in je winkel. Aangezien in het begin de meeste mensen naar Cyberi� kwamen om te handelen had bijna iedereen een winkel en was het een kwestie van rekenen geworden. Al gauw bleek Cyberi� erg populair te worden toen aan het eind van de maand er al reeds 200 mensen zich gevestigd hadden. Ze hadden alles achter gelaten, zoals gebruikelijk was. Ik zag hoe de mensen opleefden zodra ze de grens overstapte. Het leek wel of ze ineens weer zin kregen om te leven en te handelen. Menig inwoner kocht meteen een zaag of een schep en begon naar hartelust bomen om te zagen of te zoeken naar erts, goud en olie.
Zo had ik het gewild! Mensen waren vrolijk en blij en konden zich lekker uitleven. Waar de ziekenhuizen in, laten we zeggen de Oude Wereld, vol lagen met zieken, was er hier af en toe wat eerste hulp nodig als een onhandige houthakker per ongeluk in zijn been zaagde.
Helaas gebeurde het wel dat ��n van de inwoners op het idee kwam een pistool te maken. De uitwerking van het pistool bleek niet altijd dodelijk te zijn, maar leverde veel gewonden op. Toch was het iets dat ontstaan was in Cyberi� en besloten we het bezit ervan niet te verbieden. Wel werd de verkoop verboden. Om onder andere dit te kunnen controleren werden Officers ingesteld: Cyberi�rs met bevoegdheid om boetes uit te delen aan onbeschoftelingen en wapenverkopers.
Cyberi� groeide uit tot 7 goed functionerende steden. Elke stad werd geleid door een burgermeester, die gekozen werd door het volk. Er werd op initiatief van het volk een parlement samengesteld en politieke partijen opgericht. Ook besloten een aantal sociale Cyberi�rs clubgebouwen te bouwen in de steden, waardoor het mogelijk werd om in het sociale leven wat te kunnen betekenen. Het SMS-systeem, dat bedoeld was voor communicatie tussen de bouwers werd ook opgepikt door de inwoners. Er werd een casino gebouwd waar de goklustige Cyberi�r zijn geluk kun beproeven.
Omdat er onder sommige inwoners een tekort aan geld was, besloten inwoners banken en verzekeringskantoren te beginnen. Diefstal was helaas ook in Cyberi� aan de orde van de dag. Hoewel diefstallen hier met veel minder geweld plaatsvinden is het natuurlijk wel vervelend voor de winkeliers. Ik besloot een beveiligingssysteem te maken wat de winkeliers konden gebruiken om diefstal in te perken.
Helaas waren dieven niet het grootste probleem. Er kwamen steeds meer mensen die het startkapitaal van 1000 ISH te weinig vonden en besloten via de berg Cyberi� te verlaten om vervolgens, volledig onherkenbaar weer langs de grenspost te gaan om nogmaals de 1000 ISH op te strijken. Zo zijn er mensen bekend die wel 30 verschillende identiteiten aangenomen hebben om zoveel mogelijk geld te verzamelen. Gelukkig hebben we een goedwerkend registratiesysteem dat moeilijk te foppen is en werden verreweg de meeste zogenaamde farmers opgepakt. Wat wel een trend, en ook gedeeltelijk door de Overheid geaccepteerd, werd was het aannemen van meerdere identiteiten om verschillende rollen te kunnen spelen in het handelland. Verborgen onder een prachtig masker gaan sommigen van ons de straat op en doen zich voor als totaal iemand anders. Blijkbaar is de behoefte aan complete ontwikkeling aanwezig, iets wat de Overheid de mensen niet kwalijk kan nemen.
Ik zag Cyberi� groeien en groeien. De inwonerteller van mijn server staat nu op ruim 18.000! Het is waar: er zijn al veel mensen teruggekeerd naar de Oude Wereld en een groot gedeelte van deze mensen bestaat uit meerdere identiteiten, maar toch: ik ben trots! Trots op de beslissing om Cyberi� te bouwen, trots op het plezier dat mensen eraan beleven. Mijn missie is geslaagd!
Maar toen kwam er toch een punt waarop er iets vreemds gebeurde. Op de een of andere manier gingen bepaalde mensen zich tegen elkaar en de Overheid verzetten. Mensen die al maandenlang keurige burgers waren en al aan de wieg van vele vernieuwingen en verbeteringen hebben gestaan. Het leek wel of her respect opeens verdween, het respect voor elkaar, het respect voor Cyberi�. Veel mensen dreigden het land te verlaten, terug te gaan naar de Oude Wereld, of op zoek te gaan naar een eigen land, vergelijkbaar met Cyberi�. Velen van hen keerden uiteindelijk terug naar Cyberi�. Toch bleef er een onvrede ontstaan. Er waren groepen gevormd die tegen elkaar streden, er waren zelfs oorlogsplannen.
Oorlog vind ik persoonlijk te ver gaan. Ik wilde juist een land zonder oorlog, zonder al teveel ruzies, moorden en vechtpartijen. Een land waar verdraagzaamheid voorop staat. Waar we elkaars mening respecteren. Een meningsverschil is niet erg en zelfs gezond, maar helaas zijn deze gevallen al meerdere malen uitgelopen op fikse ruzies, scheldpartijen en bedreigingen.
Ik wil bij deze alle Cyberi�rs oproepen respect voor elkaar te hebben. Respect voor elkaars mening en respect voor de manier waarop je medebewoners zijn. Laten we proberen het niet zo ver te laten komen als in de Oude Wereld, waar oorlog de normaalste zaak van de wereld is. Het klinkt misschien als iets onhaalbaars, maar ik denk dat we het in ons hebben om er een mooie samenleving van te maken. Natuurlijk zal het steeds moeilijker worden om samen te leven, aangezien er steeds meer mensen in ons land komen wonen en er dus ook steeds grotere verschillen ontstaan.
Graag wil ik dit artikel afsluiten met het toekomstbeeld dat ik voor ogen heb.
Een paar maanden geleden hebben Mark en ik het land bezocht aan de andere kant van de Valuta, de naam die we de rivier langs Cyberi� hebben gegeven. We bouwden een boot en staken de rivier over. Aan de andere kant troffen we een mooi landschap waar diamant in de grond bleek te zitten. Dit schept de mogelijkheid voor een nieuwe lijn producten. In Digitali�, zoals we het land gedoopt hebben zal om te beginnen ��n stad worden gesticht. De stad zal alleen bereikbaar zijn via een boot. Deze boot zal aan moeten leggen in een haven. Binnenkort gaan we aan de slag met een aantal mensen om de eerste haven in Cyberi� en Digitali� te bouwen. Deze schepen zullen gebruikt kunnen worden voor het vervoer van personen en vracht. Iedereen is vrij om een schip te bouwen, maar gezien de grote kosten die eraan verbonden zijn hebben we besloten dat Cyberi�rs binnenkort bedrijven kunnen gaan oprichten, waarmee ze door samen te werken aan grote projecten kunnen werken, zoals het bouwen van een boot of een haven. Over hoe de scheepvaart precies in zijn werk zal gaan zijn we nog in bespreking. Vast staat wel dat het een nieuwe manier van aanpak gaat vergen van de Cyberi�rs. Samenwerking is tot nu toe niet echt aan de orde geweest. De tijd zal uitwijzen of Cyberi�rs samen kunnen werken om een gemeenschappelijk doel te bereiken. Ik wens iedereen een gelukkig 2019!