Auteur: The Imperialist
http://www.youtube.com/watch?v=MJ_QT4ymABU&feature=related
The Federal Glory, het grootste Cruiseschip in de federatie dat de kolonisten heen en weer brengt vanuit Rotterdam naar de Federatie. Het schip, dat in totaal 2 keer heen en weer vaart per handelsperiode had verschillende klasse’s. De D-classe was ingericht voor de Digitalianen. Gangen van rood fluweel met portretten van belangrijke koningen en senatoren. Grote ruime kamers die comfortabel en baroks ingericht zijn. Sprookachtige diners die wel per 10 personen 5 ruime tafels besloegen. Exotisch fruit, inheemse groenten, buitenlandse voortreffelijkheden kon je hier vinden. The V-Classe was ingericht volgens de virtuaanse mogelijkheden. Deze bevond zich ten midden van het schip en heel de romp van deze Classe was gelast en opgebouwd uit glas van wel 5m dik. Daar werden de luxe suite’s ingericht met Lets die alle kleuren aannamen die geprogrammeerd waren. Op de bodem van het schip waren er speciale baden ontworpen waardoor je als je zwom de zee precies onder je voeten zag. La Nouvelle Cuisine was het menu en verscheidene top disco’s waren aanwezig. Het grootste winkelcentrum in heel de Federatie werd daar ondergebracht met de naam: The Federal shopcentrum. De C-Classe was niet bekend en was door de Cyberische regering geheim gebleven. Toch zagen vele getuigen er Lidl, aldi, wibra en zeeman leveranciers komen. De Boot kreeg bij de kolonisten en de pers de bijnaam: Het peperdure diamantje op de zee. Na vele keren varen begon The Federal Glory veel te veel te kosten aangezien er veel materiaal versleten was geworden. Zo bv de zeer kostelijke verbindingswegen tussen verscheidene apparatuur dat onafhankelijk zou moeten werken, dat werd afhankelijk van elkaar. Het glas werd soms vervangen maar was niet meer puur zodat het de drukweerstand verlaagde. Het werd vermengd met doorzichtige plastic. Dat allemaal zou het einde vormen van The Federal Glory en de vele reizigers…
“Komop Daralief! Al een geluk dat je hier bent. Die Nederlandse pers wil hier van alles weten over ons maar ik vertik het.” Zei neuroman tegen zijn geliefde Dara. “Heb je de tickets poepie?” Vroeg dara met haar puppy ogen. Aan de kade lag het glorieuze schip: The Federal Glory. “Dit Cruiseschip is het tweede grootste schip ten alle zeeën en het grootste in de Federatie. En wij gaan er speciaal op. We hebben de luxe suite’s in The D-Classe. Schat, spreek jij iemand aan voor de valiezen? Oh nee, laat maar de verantwoordelijke is hier” Zei neuroman tegen Dara terwijl een bediende langs liep. Verscheide mensen namen al afscheid. “Bediende! Kom even hier. Deze valiezen hier op deze kar moeten naar CD 562. Hier 20ISH” Zei Neuroman terwijl de bediende zich al haastte om die 20ISH te verdienen. Hij stapelde de valiezen beter op en glimlachte vriendelijk maar dromerig naar Dara. “Hey, niet naar mijn vrouw kijken! Wat heb je nou met die gast?” zei hij nors tegen de bediende die zich in het publiek verdween met de valiezen. TEEEUUUUT! Het cruiseschip begon te leven. “Dara, jij hebt de tickets. Schud nou even rap die pers af wil je, poepie?” Zei hij gehaast terwijl hij wandelde naar de check in. Dara volgde hem op een drafje terwijl de pers afdruipte. TEEEUUUT! Verscheidene mensen stapten nog gehaast van hun geliefden weg om in te checken. Neuroman bereikte de ingang en sleurde dara mee naar binnen. “Meneer! Meneer! Je tickets!” riep de kaartjesman tegen neuroman die haast had. Dara kwam juist binnen. “Hier, ik heb ze.” Zei dara terwijl ze de tickets overhandigde. “Welkom bij The Federal Glory. D-Classe is daar heen.” Zei hij tegen Dara. Neuroman sloeg de gouden deur binnen en kwam in een ruimte terecht waar een enorme koepel was. Dara huppelde binnen en stond stil van verbazing. De koepel was gigantisch en grotendeels bedekt met rechthoeken goud. Het licht kwam door de ramen heen en heel de ruimte werd verlicht. “Sir, Welkom op The Federal Glory. Ik zal u begeleiden door dit schip.” Zei een matroos. Hij had een zwart pak aan met een pet. Klassieke muziek speelde op de achtergrond. “Wel, uitstekend. Wat is dit dan. Het is prachtig!” zei neuroman verwonderd. “Dit is de D-centrale. Vanuit hier kun je naar alle D-Classe mogelijkheden. Als we deze trappen afgaan komen we bij de liftenhal. Daar kun je mee naar alle Kajuitendekken van D-Classe. Daar bij die gang kun je naar de sport gelegenheden. Het D-pool is daar, de fitniss enzo. De andere gang is naar buiten, en passeerd je ook de bioscoop, opera en muziekacademie. Je kunt ook via de kajuitengangen naar buiten gaan Sir.” Zei de matroos. “Waar wilt u naar toe?” vroeg hij. Alle twee waren nog lichtjes verbaasd van alles wat hij zei. “Euh… misschien moeten we eerst onze kajuit inrichten?” vroeg Dara. De Matroos knikte en keek naar neuroman. “Akkoord!” zei deze en de matroos vertrok richting de liftenhal. “Daar op de balkonnen zijn er de halfeesten. Deze zijn bedoeld voor alle Digitaliaanse politiekers. Daar zal de Koning binnenkort zijn. Spijtig dat hij zich anoniem houd. De Koepel is van puur goud alleen de spiralen daar die het ondersteunen zijn van marmer.” Legde de matroos uit. Ze wandelden de trappen af en kwamen in de liftenhal. “Dit is puur uit marmer, net zoals de vloer in de D-Centrale.” Legde de matroos uit toen ze helemaal de trappen af waren gestapt. De Liften gang was helemaal in barok en marmer gebouwd. Een gigantische luster kwam uit het plafond. De achtermuur was vol met balkonnen en stond in verbinding met de D-Centrale. Een gigantisch affiche was op de muur bevestigd met Wouter erop die als een dictator toekeek. “We hebben 7 verdiepingen met D-suite’s. verdieping 5 is uitgerust met terassen. Ik zal u begeleiden naar U kamer. “ zei de matroos terwijl dara en neuroman toekeken naar de omgeving. Ze liepen naar de lift. Deze ging open. Een kleine luster ging er op. Warm licht verspreide zich over de matige lift. Ze stonden er allemaal in met een meneer met een bolhoed. Hij had een streng gezicht. Ze spraken elkaar niet aan. “The Federal Glory is het grootste schip in heel de federatie en telt wel 2798 plaatsen. The D-Classe neemt daarvan 620 plaatsen in. Ow we zijn er.” Vertelde hij hun. Ze stapte uit in een ruime gang waar verscheidene portretten waren van de federals, koning en senatoren. “Het plafond is van bruin fluweel met echt bladgouden bloemafbeeldingen. De Muren zijn met eikenhout bekleed uit Straatsburg. De lampen zijn van witgoud.” Zei de matroos. Dara en neuroman zagen het allemaal toe. De gangen waren zeer ruim en hier en daar stond een tafeltje met een lamp waar je kon zitten in een barokse zetel. De Muziek van in de liftenhal speelden hier ook. “Hier is jullie kamer. Geniet van jullie vakantie hier, en succes in de Federatie.” Zei hij terwijl hij de zware eikendeur opendeed. Hij gaf de sleutel aan neuroman en vertrok. “Wow, onze valiezen zijn er al.” Zei neuroman. Terwijl hij dat zei begon de boot te trillen. De motoren waren ingang gestoken en trilde heel hard. De Lusters in hun suite begonnen zwaar te trillen. Dan verminderde het. “We vertrekken neurie!” riep dara uit vreugde. Ze richten hun mooie kamer in. Ze hadden een bubbelbad en gordijnen van rood fluweel. “Waarom wou je niet als koning op dit schip? Ik bedoel, het zou nog mooier zijn geweest.” Zei dara terwijl ze de koffers in een kast legde. “Ik wil eens onder het volk zijn, zoals vroeger. En ook eens lekker onder ons tweetjes is dat niet leuk?” zei hij terug. “Euh… natuurlijk schat.” Zei ze al glimlachend. Neuroman ging naar het toilet en dara klasseerde de kledij nog rap. De boot was de haven al uit. Och, die feesten van vroeger. Dara hield er niet van. Drinken, kloppen en braken. De huidige feesten waren deftig en mooi ingericht. “Neurie, gaan we eens naar het dek? Ik heb wel eens zin om de zee te zien. Daarna kunnen we gaan eten en klaar maken voor het feestje in The V-Classe. Ik zou er graag naar toe gaan. Het is wat modern en degelijk. Er komen goede groepen!” riep ze naar de badkamer. “Is goed! Leg je mijn vest klaar?” riep neuroman vanuit de badkamer. “Jajaja ik ben je slaafje niet”.
Het dek was overdekt en hier en daar waren banken. Dara wou gaan zitten dus ging haar echtgenoot mee. De zeebries speelde met hun haren en ze voelden zich top. “Ah, dit is pas zee.” Zei neuroman terwijl hij dip ademende. Ze genoten een uur van de rust. Verscheiden spelende kinderen waren langs geweest maar durfden niet meer sinds neuroman zijn uitspattingen. “Die rotkinders toch.” Zei hij nors. Dara las nog een boek en neuroman viel in slaap. “Neurie, wakker worden. Ik heb honger.” Zei Dara. “Euh… ow waarom moet ik altijd kwijlen tijdens het slapen? Heel mijn vest vol.” Zei hij klagend. “Doe je mond dan toe he!” zei Dara al plagend. “Neuro, kwijlking!” “Ssst! Niemand hoort dat te weten!!!” zei hij beschaamd. Ze stonden recht en begaven zich naar de D-Centrale. Ze kwamen een zekere ached tegen die hun verzekerde dat het schip opgeblazen ging worden. De federals zochten hem, later gezien. Ze kwamen aan en namen de trap naar “dinerruimte”. Ze kwamen in een lunch brasserie. “Wilt u mij volgen?” zei een bediende. Neuroman knikte. Samen volgden ze de bediende door het drukke restaurant. Lekker eten zagen ze passeren en een piano speelde vanachter in de zaal. Meerdere zuilen waren hier en ook een paar lusters sierde het tafereel. “Hier is jullie tafel. Ik zal zo komen met de menu’s.” zei de bediende en hij liet hun zitten. “Ik moet even rap naar toilet neurie!” ze stond op en ging richting de wc’s. De tafel daarnaast bestond uit officieren en staatsbetrokkenen. De Kapitein en zijn 1ste officier waren ook aanwezig. Hij hoorde flarden van het gesprek. “Ik heb het al gezegt! Die Besturings systemen moeten onafhankelijk werken. Wat we gemerkt hebben is dat een draad is gesmolten omdat die te dun was! Nu is onze radar uitgeschakeld en kunnen we naderde objecten niet ontwijken! Ondertussen moet ik met volle snelheid met jullie drijvendsalon veilig in Eurodam geraken. Jullie zijn zot. De roeiboten zijn niet voltallig en de ramen benedendeks kunnen de druk niet aan als we al even een meter meer diepgang maken. Jullie zijn zot, en ik als kapitein ga staken tegen deze onzin…” hoorde hij een zware strenge stem zeggen. Hij keek om en zag een kapiteinsuniform met een epiek met een gouden anker. De federals waren ook aanwezig. Neuroman maakte zich ongerust. Het schip was niet veilig, volgens de kapitein. Maar de federals hadden alles zelf ontworpen. Er zouden geen problemen zijn. Dacht hij bij zichzelf. Hij luisterde nog scherper. “Nogmaals, we halen het en dan zullen we wel wat fiksen hoor. Maar als je staakt ben je je sjob kwijt. Daarbij het geld groeit niet op onze rug. We zinken toch niet, want de antiwaterdeuren benedendeks kunnen het water stoppen en…” zei een hogere stem terwijl een andere stem inviel. “Dat is niet waar! De radar stond in verbinding met deze deuren en kunnen dus zo niet ingeschakeld worden. Dit kunnen we nu direct oplossen maar niet alle deuren zijn gerepareerd weliswaar. “ Zei de zware stem. “Och man ik ben je beu. Ga een ander leven verzieken met je gezaag. Investeer dan zelf he…” Ze de hoge stem weer maar ondertussen werd de aandacht onderbroken door dara die terug kwam. “Ik zou graag een biefstukje willen” zei ze direct toen ze zag dat de bediende er was. “Genoteerd, en voor meneer?” Neuroman was nog verbaasd van wat hij hoorde en zei “Een spaghetti a.u.b.” “En als drank?” vroeg de bediende tegen dara en neuroman. De Bediende glimlachte maar de glimlach verdween toen hij de kapitein ruzie zag maken. Hij werd zenuwachtig. “Hmm, een cola light alstublieft. En voor men schatje hier een pint.” Zei dara. Hij noteerde alles en wou rap weggaan maar neuroman hield hem tegen. Psss. “Kom eens hier. Ik weet waar over gaat. Ben je nerveus omdat we gaan crashen ofzo?” fluisterde hij tegen de bediende. “We zijn vandaag op de hoogte gebracht dat er een tyfoon door de zee raast richting ons. Alles zal crashen zeggen ze hier. De systemen zijn op niks voorbereid en…” stamelde hij terwijl neuroman hem onderbreekt. “Je zegt niks tegen mijn vrouw, begrepen?!?” zei hij streng. “natuurlijk sir.” En de bediende wandelde gestrest weg. Even later kwam hij weer terug met het eten. Hij verdween even rap zoals hij kwam. “Smaakt het?” vroeg neuroman. “Wat denk je? Hapje?” zei dara verliefd terug. Ze flirten nog een hele tijd en rekende af.
“Kom schat! Omkleden!” riep dara terwijl ze haar rokje aandeed en een staart legde. “Owjeee! Lekker rocken schat!” Neuroman was minder blij. Hij werd meegesleurd door dara naar The V-classe. De Engelstalige dus. Verscheidene muzikale talenten zouden er aanwezig onder de Virtuaanse kolonisten. Ze renden de gangen door en kwamen in de lift. “D-central” zei dara. Het was haar avond. Ze kusten volop neuroman die er ook van genoot. Ze renden al lachend naar de V-Classe omdat de liftbeheerder boos achter hun aanging. Ze renden een plant omver en een federal die boos hun uitschold. De Liftbeheerder struikelde over dezelfde plant en viel pardoes over de federal heen die het helemaal kreeg. Ze lachten zich rot en renden verder. Ze hoorden Danny and the juniors spelen. “Komop! Geen tijd om te drinken. Dansen Kingboy!’ ze sleurde hem steenvast mee naar de dansvloer. Ze danste de rockdans. Neuroman voelde ze top. Ze gingen heftig. Ze botsten tegen iemand op en die lachte hun uit. “Rot op cut wijf! Met je lelijke kledij.” Het was een marginale virtuaan die woedend Nederlands sprak. “Rotte margi! Maak dat je wegkomt met je virtismoel!” riep Neuroman terug. “Je wijf stinkt punt uit. En we hebben het hier met digi’s te maken. Die vuile schoften hebben zelf mijn hond verkracht in den oorlog! Soort zoekt soort…” Maar ondertussen was Neuroman al in gevecht met de marginale. “Neuroman nee! En je hebt nog niet eens gedronken! Riep dara. De Marginale werd afgemot maar ze gaf zeker niet op. Ze had een bloedende wang en ging zelf in aanval. Een gigantische maagstoot en Neuroman pufte zich dood op de grond. Ze stampte hem nog goed op het gezicht en viel nadien zelf flauw. De Federale wacht was terplekke gekomen en arresteerden de beide vechtersbazen. “En mijn man? Wat gebeurd er met hem?” vroeg dara al wenend. “Die word even vast gehouden zodat dit feest kan door gaan. Ze weende.
“Komop Kingboy! Dansen met die voeten!” schreeuwde iemand uit het plubiek. Neuroman danste in de gevangenis met de Cyberiërs. Het waren ook vechtersbazen en hij danste met de marginale terwijl sommige de muziek maakten. Hij raakte bezweet en dronk nog een pint die hij voorgeschoteld kreeg van de plaatselijke bar. “Ons eigen party!” “Frieten genoeg!” Hij danste maar. Bier werd gegooit richting zijn hoofd. Het raakte hem en hij was helemaal nat. Hij wisselde rap van een danspartner die in een hoekje zat. Komop, beetje dansen he! Zei hij tegen haar. Hij stond zo weer op het podium en het meisje ging onder luid gejuich naar het podium via een trapje. “BIER! FRIET! En kingboy heeft gene grote piet!” Whahaha, heel de zaal zat in het lachen. Neuroman pufte en greep haar hand. Andere mensen waren ook opgeklommen. Hij tapdansde rap met zijn voeten op het tempo terwijl het meisje hem prompt kuste. Gejuicht steeg op. Hij amuseerde zich rot. “Hey, kingboy doe dat ook eens bij mij!” riep een bebaarde vent vanuit zijn frietkot. Sommige waren in slaag geraakt en begon elkaar af te motten. Hij danste zijn voeten leeg en voelden zich dronken. Hij danste maar door en door. Het bier vloeide bij de bar en verscheidene meisje zaten te strippen ergens in een hoek waar oude venten zaten. De sfeer was marginaal en er werd al veel geklopt. Er werd gewed en gepokerd. Neuroman danste maar door. Het meisje had een mooi lach. Ze had bruinhaar dat mooi wapperde terwijl hij danste. Hij was weer puber dat flirte. Hij was zo dronken als iets aan het worden. De muziek verstevigde alleen maar. De Cyberische vlag werd ondergekost terwijl men er dan direct op zat te worstelen. Hij danste nog voort en viel in een plas braaksel. “Schat? Wat drinken?” vroeg hij terwijl het meisje naast hem viel. “Jaa!” ze kreeg een blikje toegesmeten dat ze leegdronk. Ze stronkelde samen door het plubiek naar een kotje waar hun nacht eindigden in een soort bed. Hij was stomdronken streelden haar haar. “Ik neem je mee naar een stoommachine, een stoommachine…” zei neuroman terwijl hij haar hoofd in zijn kruis duwde. Hij viel in een gat van bier…
“OPSTAAN! REDDINGSVESTEN AAN EN ZICH BEGEVEN NAAR JULLIE KAJUITEN!” riep een stem die de deur opendeed. “Heu… wat een koppijn… wat doe jij hier in hemelsnaam aan mijn kruis! Au… mijn hoofd. Kom weg jij…” zei neuroman halfwakker. Hij ging naar de zaal waar iedereen een reddingsvest aan deed. Hij zag er liggen op een grote hoop. “Wat zei die vent?” vroeg hij. “We moeten naar boven. Naar de kajuiten.” In de verte klonk er een alarm en de boot helde een beetje schuin. Oh nee! Het was toch niet gebeurd wat hij dacht dat gebeurd was!
“Is iedere officier hier aanwezig?” vroeg de kapitein. Hij stond recht en de rest zat langs een tafel waar de federals, bemanning, en politiekers zaten. “Iedereen is vertegenwoordigt.” Zeidende federals die zich ergerde. “Deze nacht om 3:48 heeft een vloedgolfje ons bereikt dat we niet konden lokaliseren dankzij ons defect materiaal. De Neus van de boot maakte wel 4 meter meer diepgang en daardoor zijn verscheidene glazen gebroken die de romp beklede. Water bereikte deze verdiepingen en is hier en hier kunnen stoppen door poorten die wel nog werkte. Aan de andere zijde is alleen deze verdieping aan het onderlopen en is volledig geïsoleerd. Het water breidt zich aan de andere kant snel voorruit. Deze zal zich via deze kajuiten zich verspreiden naar D-Classe. Eens die classe bereikt is het schip zo schuin dat de diepgang aan de andere kant te hoog is en alle glazen breken zodat de zinktijd verkort word. Alles loopt onder en we zinken uiteindelijk over een 1 uur. Misschien zelf 1.30u. Het hangt van de stituatie af. Voor de rest zitten we dicht bij de federatie en in federale wateren waar sinds The Eastern War geen enkel buitenlands schip mag komen. En vanuit de federatie moeten we ook geen hulp verwachten. Daar is namelijk geen kat en alleen een spuwende vulkaan.” Zei de kapitein angstig. Een stilte golfde over het gezelschap. “The Federal Glory gaat zinken?” vroeg wouter verbaasd. Hij dacht dat de kapitein weer ging zeuren om materiaal dat niet in orde was. Maar dit? “Jazeker, je drijvend salon zal nu een boot op de bodem worden.” Zei de kapitein nietig. “Evacuatie plan B volgens de Europese normen! Iedereen positie innemen en federals, ik verschaft jullie jullie eigen boot. Namelijk dat klein rubberbootje benedendeks.” Hij stapte de vergaderruimte uit en zijn 1ste en 2de officier wandelde mee. “Kapitein, er zijn te weinig boten. En wij?” vroeg er een terwijl ze de bioscoop passeerde. “Informeer al het personeel in maar niet de passagiers. Laat de gevangenen vrij en laat ieder uitrusten met een reddingsvest. Zet de pompen in zone A en B aan en ook op Dek H.” zei hij wijs. “Ja Sir.” Zeiden beiden en ze gingen elk hun weg uit. De Kapitein stapte zijn hut binnen en pleegde zelfmoord
“Mijnheer, waarom helt het schip zo? En de motoren zijn stilgevallen. Hoe komt dat?” Vroeg dara angstig naar een nerveuze matroos. “Doe je reddingsvest aan mevrouw en begeef u naar de reddingsloepen. Wees kalm, en kleed je warm. Doe geen bagage mee.” Zei hij snel terwijl hij als snel doorwandelde. Dara was verbaasd. Dit? En neuroman, waar blijf hij toch. Verscheidene mensen liepen angstig naar boven met natte voeten. Ze ging terug naar binnen en nam twee truien. Ze kleedde zich warm aan en nam nog rap het geld uit haar kluis. Dat was veilig dacht ze. Ze nam ook twee blikjes eten mee. Voor de zekerheid. “Mevrouw, hebt u u reddingsvest aan? U moet zich begeven naar de roeiboten.” Zei een bediende die rap binnenkwam met een reddingsvest aan zijn arm. Hij gaf ze aan haar en zei: “Ik zeg je dit, er zijn niet genoeg boten dus maak dat je daar bent voor het ze op zijn. De boot zinkt.” Hij stapte rap weer weg. Wat? Zinken? Op dat moment was er een luid gekraak en klonk er geluid van beneden af. Ik moet hier weg. Ze nam alles mee wat ze had klaar gelegd en stormde de gang op. Ze keek links en rechts. Aan de rechtse kant kwam water haar kant op. Het stroomde zachtjes maar het stroomde! Ik moet hier weg dacht ze bij haar zelf. En waar is neuroman? KRRREEEUTKKSKKT. Het is hier eng! Een licht viel uit. Ze rende de trap op. Een federal keek haar toe vanuit zijn potret. Het portret viel omdat het schip zo begon te hellen. Ze rende en rende. Ze kwam eindelijk op het dek. Er heerste paniek. De roeiboten werden gekoppeld aan de lijnen en de mensen drongen naar voren. “Aaah” een vrouw viel met een gil in het water. “Stilte! Stilte!” De mensen bleven maar roepen. De Wachtmeester kreeg het en schoot drie keer. De Menigte zweeg. “Ik wil eerst D en V-classe. Deze komen naar voren en tonen hun ticket. Jullie worden verscheept, en de rest blijft hier. Geen paniek het is een oefening.” Zei de wachtmeester. PFIIIEEET. Een witte vuurpijl schoot omhoog. “Wees kalm, dit is entertainment. Zie je? Vuurwerk! En er komt nog een Dj! Dit is puur fun. Dus wees kalm.” Zei de wachtmeester. Hij wist wel beter. Die Dj zou dood gaan en terwijl de kalmte bewaren. Maar die vuurpijlen waren verkeerd. De Kapitein had het nog gezegd, de rode vuurpijlen waren op. Deze symboliseerden nood. De witte stressstituatie’s. Nu zaten ze hier mooi met die witte. PFFFIIIIIIIEEET! Dara raakte toch nog in paniek. Haar ticket lag in haar kajuit! Ze stapte weg. Ze begon te rennen. Het schip begon nog meer te hellen. Ze kwam in de D-Centrale. Het water kwam lag verschillende gangen binnen. Een balkon werd weggespoeld door een sterke stroom. Het water kwam al snel aan haar voeten. Ze raakte in paniek. Wat nu. Ze renden in het water naar Liftenhal. Deze was helemaal aan het onderstromen. Wat? Nee… Ze renden terug. De koepel brokkelde af. Ze stapte achteruit. Ze stond bijna in de gang toen opeens het goud helemaal wegspoelden en een matige stroom door de koepel spoelde. Het water steeg indrukwekkend. Ze rende weg langs de portretten. Waarheen? Owja, de gangen daar links en dan rechts. Ze rende en rende maar. Ze kwam buiten. De boot was wel degelijk aan het zinken. Het water bereikte de hekkens al en overspoelden het dek. Ze moest naar stuurboord, en hier weg! De boten waren weg. Ze zag ze daar in de verte varen. Die Antwoord speelde ninja. Niemand luisterde en dara raakte in paniek. De mensen struikelde over alles. Het water bereikte haar benen. Ze rende. Ze zag een trap naar een hoger gelegen
Dek. Ze rende die op. Ze kwam uit op het bankendek. Ze rende die af. Mensen liepen mee met de dood in hun ogen. PFIIIIEEEET! En kort daarop een grote SLUUUURP. Neuroman stond aan boor zijn vest af te likken. Hij was nors. “Neurie!” riep dara en ze rende nog harder en sprong op neuroman die totaal verast op de grond lag met zijn vrouw er boven op. Ze kusten elkaar vurig. “Kom! We moeten naar stuurboord. Hier komen we in het water terecht. En waarom likte je je vest af?” vroeg Dara. Neuroman krabbelde zich recht. “Ik was in slaap gevallen enja… je weet wel he.” Zei hij verlegen. “Kwijlking van me. We moeten hier nu wel weg.” Zei ze. Ze renden weer een trap op en renden zo langs de brug naar stuurboord. Daar was er nog een boot of drie. “Vlug! Dara jij kunt er in.” Zei hij. Ze wachten in de rij toen opeen. SLUUUUUUUUURRRPPP. Iedereen keek Neuroman aan. “Eey! Ik was dat niet!” riep hij. De wachtmeester wist wat er gebeurde. De glazenbodem was gebroken. Alles zou nu snel gebeuren. “Elke vrouw hier nu in de roeiboot! Snel!” Riep hij. De matrozen pakte zonder kijken naar de tickets de vrouwen en kinderen op. Dara werd ook mee genomen. “Sneller! Straks kunnen we niet meer weg!” riep de wachtmeester. De boot begon snel nog meer te hellen. KREEEKT. Gevolgd op een. AAAAH. “Ik ben koning! Laat me door!” riep neuroman opeens. “en ik ben god” hoorde hij. “Jajaja, goed voor jou.” Zei de 2de officier. De officier nam nog meer vrouwen en zette ze in de roeiboot. De wachtmeester sprak de officier aan. “er was hier wel degelijk een koning aan boord sir. Alleen wou hij anoniem hier zijn.” De officier keek naar neuroman. “Jij daar! Ookal staat god hier, ik laat alleen vrouwen en kinderen toe. Je vrouw regeert wel!” riep hij. Neuroman keek geschokt. De boot begon opmerkelijk te hellen. Sommige oudjes vielen neer tegen de muren. “Snel! Vieren!! De boot zinkt!!! Een, twee, drie en vieren maar!” beval de 2de officier. Kkrekekkrkke. De touwen spanden. Oh nee. Zouden die ookal versleten zijn? Hij moest zich vast houden een het hekken. AAAAH. De touwen waren losgeschoten en de roeiboot viel in zee. Neuroman keek geschokt. Het water spatte beneden op en mensen gilden. De boot helde bijna helemaal verticaal. Hij moest zich scherp stellen. Mensen vielen op de muur. Dara was gevallen en hij moest er achteraan. Hij trok zich omhoog. De boot begon te zinken. Neee! Mensen vielen neer en gilden. Het water spatte zelf tot over het dek. Mensen spoelden weg door de stroming. KREEEKUKR. Deuren werden open gesprongen door de druk van het water. De boot zonk verbazen snel. Neuroman zag het water dichter en dichter komen. Aaah… daar ging weer iemand. De wachtmeester hing naast hem. “Lang leve de koning” schreeuwde hij terwijl hij zich liet vallen. Het was torpedo7. Neuroman geschokt van wat hij allemaal zag keek naar het water dat wel heel dicht bij kwam. KREUK, daar ging een raam. AAAH! Neuroman werd in het water gezogen. Hij zwom en zwom maar. Hij zag het oppervlakte. Maar het was ver. Hij zwom en zwom. Zijn spieren deden pijn. Zijn adem stikte in zijn keel. Hij zwom en zwom. WAAAAh! Hij was boven geraakt. Hij ademende diep in en uit. Velen mensen schreeuwden. Iedereen zwom door elkaar. Neuroman zwom naar een bank dat er dreef. Hij zwom langs een lijk van torpedo7. Hij zwom rap verder en kwam eindelijk aan zijn bank. De bank was al ingenomen. “Komaan! Laat me er op!” fluisterde hij bijna. Hij was moe. Degene op de bank was The Socialist. Hij kuchte en kuchte. “Sorry, ik moet ook leven.” Neuroman vervloekte zich. Hij zwom door. Hij raakte uitgeput. Hij zwom trager en trager. Het werd koud. De wolken dreven zacht voorbij. Sommige mensen klampte zich aan voorwerpen en mensen. Sommige stierven. “Waar blijven die boten?” vroeg Sugarfree die aan een ton lag. Een lichtpuntje was te zien aan de horizon. Maar dat was het. Het water was koud. Een stilte begon over de vlakte. Hier en daar nog een geluid van iemand die in het water viel en verdronk. Neuroman plonsde vermoeid naar de bank waar een bevroren The Socialist op lag. Hij legde zich simpel op het lijk. Het lag hard. Hij keek naar de wolken. Om zich warm te houden plonsde hij met zijn zware benen in het water. De bank dreef zo wat voorruit. Er was geen geschreeuw meer. Alleen een eindeloze stilte die over het water dreef… de verte in… Neuroman lag daar maar… Hij voelde zijn benen niet meer. De boten kwamen maar niet. Het lichtpuntje werd groter en groter. De horizon werd bijna verlicht door het puntje. Een lijk dobberde tegen hem aan. Het was een onbekend iemand. Zijn ogen waren ten hemel opgericht. Het licht puntje kwam dichter en dichter. Het deed zijn ogen leven, zijn hart kloppen en zijn bloed stromen. Hij zweemde weg.
Dara was meegenomen door de reddingsboten en neuroman werd later opgepikt met 5 andere drenkelingen. Hij heeft deze ramp overleeft met kwelling en depripillen.