Auteur: Webb_cam
Even ging door mij de gedachte heen om deze column leeg op te sturen, meteen gevolgd door de wat rationelere gedachte dat ik op deze manier een stuk meer ruimte zou krijgen in de krant. Ik probeer dus toch maar wat op te schrijven, al zit ik nu al een uur naar een groot wit vel te kijken. Het is elke keer weer een rare gewaarwording, ook al weet je het van tevoren; Cyberi� is dood. Elke handelsperiode komt die zin een keer voor, in een column of zelfs in een gewoon artikel. Ik kan me nog herinneren dat ik ooit een tumbleweed omschreef die over de stille straten werd geblazen, zoals je dat alleen in westerns ziet.
Kijk, in het Parlement is het de laatste tijd vaste prik. Daar komt de schoonmaakploeg gewoon overdag, omdat er dan toch ook nauwelijks iemand is. Er staat soms een man te oreren tegen een drie man tellend publiek; eentje is wakker, maar let alleen op zijn telefoon waarin hij voortdurend orders blaft tegen zijn winkelpersoneel, de anderen gebruiken de gestoffeerde zetels als warme slaapplek.
Als in een collectieve solidariteitsactie neemt iedereen het goede voorbeeld van hun vertegenwoordiging over. Veel handelaars die een beetje geluk of wijsheid hebben (er zijn er niet veel die het combineren) houden het waarschijnlijk na twee weken en een goedgevulde beurs voor gezien, lekker rentenieren. Velen ook die hun eigen bedrijfje met veel trots en potentie uit de grond stampten zien na twee weken lijden dan eindelijk de faillissementsverklaring op de mat vallen. Als ik over straat loop en al die verlaten, dichtgespijkerde huizen zie, is het moeilijk voor te stellen dat er nog wel mensen wonen, teruggetrokken in een hoekje, gedesillusioneerd zelfmedelijden opwekkend. Kijk, het valt nog wel mee, heb ik toch nog een hele column kunnen schrijven over de saaiheid van het leven. Rest me alleen nog deze laatste zin als afsluiting.