Auteur: COE
Gezeten in een MitsuISHi liet ik mij door het Cyberische land vervoeren. Langzaam gleden de velden en dorpjes voorbij. Opeens minderde de grijzende chauffeur, die zijn baan te danken had aan het Melkert-project dat de Federale Overheid in werking heeft gesteld, vaart. Door de suffe slakkengang dwaalden mijn ogen langzaam van het landschap naar de achteruitkijk spiegel.
In de spiegel zag ik een deel van mijn gelaat. Hoe lager mijn hoofd, hoe meer er van mijn gezicht zichbaar werd. Als ik hoog zat, zag ik alleen mijn kin en hals, zat ik middelmatig dan waren mijn mond en kin zichtbaar en als ik laag zat juist alleen mijn ogen en voorhoofd. Terwijl ik in de spiegel aan het kijken was begon ik mij af te vragen wie ik nu precies was. Een knappe jongeman? Een medogenloze politicus? Een saaie bureaucratische veteraan? Ik kwam er niet uit, het steeds veranderende zichtbare gedeelte van mijn gezicht maakte het onmogelijk om te bepalen wie ik was.
Plotsklaps was het moment voorbij, de taxi begon weer vaart te maken. Tijdens het optrekken reden we nog langs de oorzaak van het oponthoud. Enkele officers hadden een te zwaar geladen MC-Truck aan de kant gezet en nu waren talloze ramptoeristen bezig om een glimp op te vangen van wat er zich in de berm afspeelde.
Tien minuten later hield de taxi dan eindelijk halt voor zijn eindbestemming. Twee nors kijkende bewakers gaven aan dat we bij het Hoofdkwartier van de Council of Veterans waren aanbeland. Binnen hingen verschillende burgers, cheaters en grootindustriëlen rond om nog wat nieuws op te vangen. Maar ik liep met ferme pas door om aan het einde van een lange gang wederom bij bewakers te komen. Ik mocht doorlopen nadat ik het juiste wachtwoord had gegeven. De deur naar de privé-vergaderzaal zwaaide open.
Toen ik de zaal binnen liep zag ik een flauwe glimlach op Linda�s mond verschijnen. Héél even gleed mijn gedachte terug naar die autospiegel van de MitsuISHi. Misschien was ik dan toch maar een knappe, medogenloze jongeman, wiens politieke activiteiten hadden geresulteerd in het bureaucratische baantje van veteraan. Voor andere mensen is mijn gezicht immers in zijn geheel zichtbaar en niet in de drie kleine stukjes zoals ik haar zelf had gezien.