Huwelijk tussen djglekke en Rijks Maarschalk The Imperialist.
Ik stond in mijn kamer. Koning neuroman II had die kamer geschonken sinds dat ik zijn bodyguard was. Het was een kamer volledig in barok zoals alle andere vertrekken met een groot hemelbed en een gouden plafond met de opbouw van Het Digitaliaanse Koninkrijk afgebeeld. Er stond naast de grote eiken deur een borststandbeeld van Koning Naamloze I, de Geniaalste Koning ooit volgens Royalisten. Op het goudbedekte nachtkastje lag nog altijd de brief, de brief die me verplichtte te trouwen binnen de adellijke kringen van Digitalië.
Ik keek vanuit de ramen naar de oprit en voortuin van het Paleis. Misschien eens rondkijken in het zakengedeelte van Monapoli. Ik deed mijn kamerjas uit en kleedde me om. De leren mantel met mijn Luger sierde alles. Fier stapte ik naar de binnenkoer en de oldtimer kwam aangereden. De chauffeur deed de deur open en ik stapte in. De auto reed aan en snelde naar Het Zakencentrum. Hij stopte zacht en de deur ging open. “Meneer The Imperialist, ik wacht hier op u, geef een sein als ik u ergens anders moet ophalen”, zei de chauffeur. Ik knikte hem toe en stapte weg.
Verschillende kantoorgebouwen met hier en daar een boompje of struikje vormden het landschap. Ik stapte de straat over en keek naar de moderne gebouwen. Die Cyberiërs bouwen alles vol met moderne gebouwen terwijl we liever de barok hebben! Zelfs de Virtuanen deden mee. Het zit toch erg diep bij ons, mompelde ik. Ik stapte door en kwam een lunchrestaurant binnen. Ik bestelde een hambroodje aan de bar en ging zitten in een stoel. djglekke zat een tafeltje verder en genoot van een olijvengerecht. Ik had het broodje zo gegeten en stond recht en stapte naar djglekke .
“Hey! Ik ken jou van Wiethandel is het niet?”, zei ik enthousiast. “Ja, en jou ken ik ook ouwe rakker! neuroman heeft al zo veel verteld over jou! Leuk je eens te ontmoeten. Verkoopt de wiet goed?”, antwoordde djglekke . We praten over politieke zaken en over de geschiedenis van Digitalië. We bestelden elk nog een pizza en bespraken wat verder. Er kwamen zelf trouwplannen aan bod.
3 dagen later.
Ik haastte me naar de oldtimer met witte bloemen erop. De spiegels hingen vol met witte linten. Ik stapte gehaast binnen met mijn nieuwe pak. Een hoge herenhoed, een stoffen middenmantel met het wapenschild van Digitalië erin verwerkt. Verschillende lijnen van gouddraad versierden in barokstijl de strik.
“Ok, ik ben er.”, zei ik gehaast terwijl ik instapte. “Je hebt alles toch geregeld he? Laten we niks vergeten zijn!”, riep djglekke paniekerig. “Wees gerust. Er is zelf een verrassing!”, riep ik opgewonden. De oldtimer wachtte op alle andere Mercedessen die andere belangrijke politieke kopstukken gingen vervoeren. Verschillende zwarte wagens reden voorbij. “Ok, er zijn er al 11 gepasseerd chauffeur! Je mag nu rijden”, zei ik. De oldtimer ronkte en schoot zachtjes voorruit. De Koets van de Koning reed gestaag achter ons aan. Ik zat vol zenuwen. Ik begon het voorplein van de Kerk te zien.
Tot mijn verbazing was het vol met volk! Dit was niet voor mij natuurlijk, maar voor onze wijlen Koning neuroman II! Mensen schreeuwden de naam van neuroman uit en heel het plein hing vol met vlaggetjes aan een touw van boom tot boom. De Treurwilg in het midden stond trots met glinsterende bladen en de Elitetroepen van Koning Der Digitalianen neuroman II waren er ook met Digitaliaanse vlaggen en Sierwapens met een bajonet. Het Volkslied werd gezongen en de klokken luiden luid als teken dat de Koning en de gelukkigen aankwamen.
De Bisschop Torpedo7 wachtte op de treden van de Barokse Kathedraal. De oldtimer werd bijna bestormd door mensen. Ik zag anneleen1 haar gezicht op de ruit geplakt. Ze werd nors achteruit geduwd door een Elitesoldaat. De oldtimer stopte en ik stapte onmiddellijk uit. Ik rende op een drafje naar de andere kant van de auto en deed de deur open. djglekke kwam er al zwaaiend uit. We wachtten samen op de koets.
Trompetten begonnen te schateren, de soldaten stonden opeens stijf in gelid. Het koor begon te zingen en de deur van de koets ging open. De Soldaten staken hun geweren verticaal in de lucht en riepen luid en fier: “Lang Leve neuroman II , De Koning Der Digitalianen”. Het volk juichte en De koning stapte uit met alle fierheid. Hij had de kroon en de zilveren scepter. Hij hielp de Edele dara uit de koets die haar jurk aan had. Ze waaide en iedereen juichte. De Soldaten zetten ter gelijke tijd op bevel hun geweerkolf op de grond en groette de Koning en zijn Edele.
De Koning ging achter mij staan als getuige en De Edele dara ging achter djglekke staan. Het gezang werd luider en de klokken ook, de pers wilde foto’s. Ik lachte en Koning neuroman II groette nogmaals voor de pers zijn volk. De trompetten schaterde nog eens met volle eer en glorie. De Elitesoldaten deden verschillende militaire groeten naar De Koning. Ik hoorde iemand roepen: “Joehoe, The imperialist!”. Ik keek maar ik zag niemand die iets zei. We kwamen aan bij de treden en Torpedo7 boog voor mij en de Koning. “Welkom, O koning en vriend”. Hij ging de kerk binnen.
Ik liet de Koning voor en zwaaide nog eens naar iedereen. Het volk juichte en hier en daar brak er tumult uit. Dranghekken werden omvergeworpen en de soldaten grepen in. Ik stapte binnen met djglekke aan mijn hand. Met mijn hoed op stapten we door. Het orgel speelde en de gewenste aanwezigen stonden recht. De Koning zat met zijn Edelen helemaal achteraan in de Hoge Kroonzetel. Het koor begon te zingen en Torpedo7 werd emotioneel. We stapten verder en we gingen zitten op de voorziene bankjes. We hoorden een paar knallen. De stoelen waren van goud en de kussens hadden een warme rode kleur. Een gouden Kroon was erin genaaid.
Torpedo7 stond recht en de klokken begonnen te luiden. Hij huldigde djglekke in en sprak tot mij: “O The Imperialst , neem jij djglekke tot echtgenoot?”, zei hij met zijn hemelse stem. “Ja”, zei ik. Er werd geklapt en verschillende foto’s werden genomen. Laten we nu de eer zingen naar onze Koning en de Gelukkigen. Het volkslied luidde in en De Koning Der Digitalianen stond recht. “Ik prijs deze getrouwden gelukkig!”, schreeuwde hij en onmiddellijk begon iedereen te zingen. Het koor en het orkest maakte alles nog emotioneler en glorierijker dan het al was. Ik stapte onder luid gezang en applaus weg met djglekke aan mijn zij. “Glorie aan de Koning! Lang leve hem!”,schreeuwde Torpedo7 en lime_lemon. De deur werd opengedaan en het volk zong mee.
Ik stapte trots met opgeheven hoofd naar de oldtimer en leidde djglekke naar binnen. De chauffeur deed de deur voor me open en ikzelf stapte in. En daar gingen we al roepend met de ramen open. “Hier komen we Digitalië!”, riep ik. De auto reed met een redelijke vaart naar het huis van djglekke. Het volk verplaatste zich van De Kathedraal naar de straat voor het huis van de gelukkigen in de hoop iets mee te kunnen vieren. Eens aangekomen stapte ik uit en begeleidde mijn echtgenoot naar binnen. Kilo’s rijst werden gegooid door anneleen1, lime_lemon, dara, Torpedo 7 en nasi. Eens in huis, ook in barok maar iets soberder, ging iedereen aan tafel. De kaarsen waren ontstoken en de haard brandde. “Ting ting ting…”, tikte ik op een glas. De enige overigens, want de rest waren allemaal zilveren bekers.
“Wel, het is nu mij de eer gevallen om deze wel goede djglekke te trouwen. Ik doe dit voor de eer van Digitalië en Onze wijlen Koning! En voor de wiet die ik krijg. Verschillende plantages in Columbia! Natuurlijk mogen jullie de kwaliteit eens uitproberen met jullie snuifdozen, maar toch nog eens Lang Leve onze goede Koning!”, zei ik. “Voor land en Koning”, zei iedere aanwezige. Iedereen hief zijn beker en dronk.
De Koning was gearriveerd en het voorgerecht werd geserveerd. Verschillende gerechten waren er. Kippenvleugeltjes in een looksausje, scampi’s met Virtuaanse kruiden, geroosterde aardappeltjes in een pikant sausje en vis met jagersaus. Ondertussen speelde Mozart, piano concerto No. 13 in C major K. 415, 1st movt – Allegro.
Het voorgerecht werd afgeruimd en de helft van het Edele gezelschap was dronken. De Koning gooide botjes in de haard en lachte zich om elke scheet die er aan tafel werd gelost. De Edele dara lachte zich rot met de grappen van nasi en Torpedo7 begon het lied “Den Crimineel” te zingen. Ikzelf werd ook duizelig en ik herinner mij nog alleen dat ik mee zong. “O, en diene schiet elke Cyber! O en diene schiet elke verrader! Den Crimineel, das echt krapul! Den crimineel Das echt makreel! En diene schiet, zo hard! O ….”. Een bediende had de doedelzak erbij gehaald en speelde het deuntje mee.
De klassieke muziek stopte. De Virtuaanse whisky ging rond en de zilveren bekers stonden nooit leeg. Na de hoofdmaaltijd en het dessert (suikerrietjes met muntsaus, pralines, alcoholcake met chocoladesaus afgewerkt met suikerdropjes) begaven we ons half zat naar buiten. Ik schoot met mijn Luger in de lucht, er volgde meerdere schoten en verschillende mensen begonnen te dansen op de doedelzak. nasi haalde een fluit boven en speelde Den Crimineel nog na. Vaten werden geopend en de Koning zat op zo’n vat te zingen. “O, dit is het beste feest, o dit is het beste feest! En we gaan zuipen! Tot dat we kruipen! En o…”.
Ik lachte met hem en toen werd het zwart. Ik werd wakker met een zware kater op de zetel met een fles wijn uit Cyberië. “Euh..? Wat?…”, kreunde ik. “Oh nee, we zijn de huwelijksnacht vergeten…”, mompelde djglekke. “Heb je ook zo’n koppijn?”, vroeg ik. “Ja… dus niet zo hard praten…”, kreunde hij. djglekke lag naast me op de grond. Koning neuroman lag met zijn kroon als knuffel te slapen voor de haard die nasmeulde. nasi lag over tafel heen en lag te kwijlen. Onze edele dara lag half over neuroman en Torpedo7 die probeerde recht te staan.
“Eey, dat was leuk zeg…”, mompelde dara. Ze kroop verward recht. “En wat een koppijn… Ieuw… nasi toch!”, kermde ze. “Hueew? Watte…?”, zei nasi en schrok van zijn plas kwijl. “Ow…”, zei hij zacht terwijl hij van de tafel viel. “Het feest is over. Ik ga niet alles opruimen”, zei djglekke. “De bedienden zullen werken”, zei ik. “Bediende! Kom eens!”, riep ik. “Aaah, niet zo luid man! Ik heb een kater!”, zei een klagende Torpedo7. Ik liet iedereen al strompelend en kruipend vertrekken en liet de bedienden hun werk doen. “O djglekke, kom toch mee.” Samen gingen wij een toekomst in: één met het land en voor het land….