Terug van weggeweest! Gedurende de 142e handelsperiode zijn er geen edities van The Miniconomist uitgekomen, en dat is natuurlijk erg spijtig. M’n faillissement verhinderde me om edities uit te geven, of om er überhaupt topics in de club voor aan te maken. Mijn welgemeende excuses.
Het faillissement werd al vroeg in de periode uitgesproken, nadat ik als burgemeester van El Peso een aantal wegen verkeerd had aangelegd, en het commentaar daarop bagatelliseerde. Dat werd me niet in dank afgenomen, en resulteerde in een vroegtijdig einde van deze handelsperiode. Uit voorzorg ben ik voorafgaand aan de 143e handelsperiode al verhuisd naar Ibisha, waar CIT me al meermaals voor had uitgenodigd – en belofte maakt schuld. Ik verlaat El Peso natuurlijk vooral met dankbaarheid, want dankzij deze stad kon ik m’n vijfde top 10-notering binnenhalen, en ben ik halverwege de SCOI-status. Dat heeft slechts 15 jaar gekost, dus in 2030 verwacht ik tot de SCOI-club toe te treden.
Het feit dat ik niet met een alter ego terug naar de Federatie kwam, werd met enig hoongelach beantwoord. Het meest gehoorde argument: de aanstelling als eindredacteur voor The Miniconomist, en het voorzitterschap van de Federal Union waren gedaan vanwege de natuurlijk persoon achter het account The Minic. Laat ik daar meteen heel duidelijk over zijn: dat is echt totale flauwekul. Ik ben The Minic, en The Minic is mij. Ik ben niet deelbaar, en heb daarom ook nooit met alter ego’s gewerkt. Mijn natuurlijk persoon beheert dit enige alter ego, maar is ook niet meer dan dat. En andersom werkt het ook niet: burgemeesters, parlementsleden, presidenten, zij worden ook allemaal gekozen vanwege hun natuurlijk persoon die het alter ego beheert (anders bestond het alter ego immers niet). Zij worden ook niet met een alter ego vervangen als ze failliet verklaard worden.
Failliet is failliet, en dat faillissement is met een reden. Face it, get over it en zing het een rondje uit. En dat geldt ook voor MoonPoker en het International Court.