Auteur: Dhr. Jorisz
Op een wilde vrijdagavond, de avond voordat de vloot weer op weg trok naar de Federatie, waren Nick (basick bv) en ik (Dhr. Jorisz) weer eens goed bier aan het drinken in Nederland. De biertjes gleden in hoog tempo naar beneden in onze magen. Al snel merkte ik dat Nick aangeschoten raakte, en hij begon te raaskallen over zijn ijzerproductie in Monapolie. Aangezien de alcohol mijn brein ook al had aangetast, begon ik ook te praten over mijn ijzerhandel in Eurodam, die ik van plan was weer grootschalig op te zetten. Al snel begonnen we op te scheppen over wie het beter kon. Nick begon uiteraard te zeggen dat hij al de hoogst haalbare handelsstatus had, namelijk de Super Captain of Industrie. Ik kon daar helaas niet stoer mee doen, maar ik draai een stuk langer mee dan Nick (Ik weet nog goed dat ik hem de hele tijd ‘broekie’ noemde).
Naarmate de tijd vorderde, begonnen we steeds slapper te ouwehoeren. Tot er nog alleen maar klanken uit onze monden kwamen. Ik wilde Nick thuis brengen met de auto, maar ik realiseerde me net op tijd dat ik maar beter niet in de auto kon stappen; Ik kon immers niet eens meer herinneren welke van de 3 pedalen het gaspedaal was en welke de rem. We belden een taxi. Deze kwam na 5 minuten aanrijden. Hij stopte aan de andere kant van de weg, waardoor wij moesten oversteken. Zonder te kijken staken wij blind over. Piepende remmen en een harde knal volgde.
Eenmaal wakker geworden in het ziekenhuis, hoorde ik dat ik zwaar gewond was geraakt. Er was een operatie van 5 uur voor nodig om mij weer gezond te maken. Hetzelfde gold voor Nick. Alleen hadden ze ‘een klein foutje’ gemaakt, aldus de chirurg. Ze hadden een tekort aan chirurgen, dus moest hij in z’n eentje 2 mensen opereren, die allebei spoedeisende hulp nodig hadden. Hierdoor heeft hij per ongeluk onze 2 armen aan elkaar gehecht. Het probleem was dat dit niet uit elkaar kon, omdat er dan gevaar bestaat dat we zouden doodbloeden en infecties krijgen.
Gelukkig herstelden we zeer spoedig. Alleen, nu moeten we met z’n tweeën bij elkaar blijven. Net toen we wilden bewijzen wie er rijker kon worden, waren we verdoemd om samen te handelen. De komende tijd mogen we niet uit elkaar van de chirurg, de kans bestaat dus dat we meerdere handelsperiodes nog zo met onze handicap moeten leven.
Bonanza heeft me laten weten dat hij het betreurt dat hij geen persoonlijke gesprekken meer kan hebben. Maar hij heeft de tijd en was toch al gewend aan weinig opwindends met zijn ex Sugarfree.