Auteur: SweetMary
Door de glijende geluiden van schoeisel op straat en stemmen die door elkaar heen babbelen alsof een of andere bekende Cyberiër in de stad is gearriveerd, word ik wakker, en nieuwsgierig als ik ben stap ik uit bed, kijk uit het raam en word overdonderd door een sneeuwwitte wereld die buiten maar een beetje naar me staart; dat had ik niet verwacht.
Daar zie ik hem liggen voor m`n deur. Het is dezelfde man, die elke ochtend voor de winkel ligt. Dit keer zie ik hem voor het eerst wakker, eigenlijk is Mr.X, zoals ik hem maar ben gaan noemen sinds ik m’n winkel vier dagen terug heb gebouwd, helemaal niet zo oud zoals ik dacht. Hij kan misschien zelfs wel net zo oud zijn als ik, en ik ben nou niet bepaald erg oud. Met veel moeite staat hij op en net op het moment dat ik Mr.X m`n hand wil geven, val ik op de keiharde natte vieze sneeuw met al m’n planken en al m`n spullen die ik meegenomen had naar de winkel om ze te verkopen. He jeetje, planken nat en vies, en ook de rest van de spullen, weer een groot bedrag aan benodigdheden naar de knoppen, moet alles weer opnieuw aanschaffen. Zucht.
Gelukkig helpt Mr X me met opstaan en kunnen we al snel alle spullen in de ‘prullenbak’ gooien, en staan we na enkele seconden heerlijk warm in de winkel, want buiten is het van de kou en die vervelende gladheid niet te harden.
Ik vraag me hardop af of het wel normaal is dat ik na zeven dagen zo ontzettend veel geld heb opgemaakt aan eigenlijk iets wat me geen ene steek verder brengt dan zoals ik voor ogen had. Mr.X, ik was hem compleet vergeten, hoest een paar keer en vertelt met een schorre zware stem dat hij het antwoord op die vraag allang niet meer zoekt, het zoeken naar dat antwoord heeft hem gebracht naar de plek waar hij nu is, de straat. Niet alleen was hij zijn geldbedrag kwijt, maar ook zijn kavel die hij gekocht had met zijn winkel erop. Hij was zelfs meerdere keren beroofd en hij zocht telkens naar een goeie oplossing om ‘t te voorkomen, maar dat hielp echter niet: niemand die hem kon helpen, het enige waar het hem wel mee hielp was om niet verder in een diep zwart economisch gat te vallen.
Stilte. Ik weet niet zo gauw iets te zeggen na zijn zielige monoloog, en zeg dan dat ik echt heel snel weer aan het werk moet en niet zo veel tijd meer over heb. Hij knikt dat hij me begrijpt, en murmelt maar wat terwijl hij zich omdraait en naar de deur loopt, en verdwijnt. Ik kijk hem na en voel medelijden met hem, en kan mezelf wel slaan dat ik hem verdreven heb terwijl dat helemaal niet mijn bedoeling is.
Ik vraag me af wie Mr.X nou precies is. Zou hij misschien nog ergens familieleden hebben of vrienden? Waar zou hij vandaan komen? Is hij ooit een belangrijke man geweest of juist een ontsnapte crimineel? Ik weet het niet…
Wordt vervolgd