Auteur: Webb_cam
Dit keer was het Ministerie van Onderwijs toneel van een politicus die het niet langer zag zitten. De minister verklaarde dat hij ontslag wilde nemen omdat hij niet meer goed kon functioneren, wat inhield dat hij niet langer zin had in de kritiek die hij van alle kanten ontving. De eerste twee weken van deze handelsperiode lag hij wegens zijn inactiviteit al zwaar onder vuur, maar nu hij langzamerhand het Ministerie begon op te bouwen kreeg een van zijn richtlijnen de volle laag van enkele fervente criticasters. Toen hij geen gehoor gaf aan de oproep om zijn richtlijnen te veranderen werd er zelfs gedreigd met rechtszaken; toen vond Michiel Hutman het genoeg.
De onderwijsminister kende eigenhandig cijfers toe aan de verschillende cursussen. Deze cijfers bepaalden het bedrag wat een school moest bepalen aan examenkosten: hoe hoger, hoe minder. Het kwam hem duur te staan, want toen iemand opmerkte dat hij niet eens beschikte over een advocatuurdiploma en toch die cursussen beoordeelden, kwam de kritiek aan het rollen. Aangezien Hutman niet kon aangeven waarom hij bepaalde cijfers had gegeven, en omdat hij aangaf dat hij op de schaal van 1 tot 10 als hoogste cijfer een negen zou toekennen, zwengelde de eenzijdige discussie aan; de minister weigerde om de beoordelingen bij te stellen of zijn beleid aan te passen, zodat twee partijen samen een motie samenstelden, en om nog even na te trappen verbrandde hij vrijwel alle archieven.
Het aangevraagd ontslag uit het Parlement, wat overigens is afgewezen door de Veteranen Raad, is illustratief voor de cultuur in het Parlement. Politici die het helemaal leken te maken, bleken onder de onverstoorbare en destructieve kritiek een eendagsvlieg, en slechts een enkele nieuweling weet zich erdoorheen te slaan. Enerzijds door een goed beleid, zorgvuldigheid en juiste vrienden, anderzijds doordat ze stevig in hun schoenen staan: kritiek, hoe destructief ook, kan je altijd helpen om je beleid te verbeteren, zolang je er maar vanuit gaat dat het commentaar een positieve bedoeling heeft; hoewel sommige mensen de kunst van het verbloemen van hun woorden niet altijd even machtig zijn, is ook voor hen een goede politiek van het grootste belang. En in zo�n ideale wereld jaag je de belangrijke mensen nooit opzettelijk weg…