Auteur: Webb_cam
Terwijl bekende Cyberiërs al jarenlang in hoog tempo afscheid nemen van hun vertrouwde stek en toevlucht zoeken in naburige landen, enerzijds uit verveling, anderzijds omdat ze zich weggepest voelen, rijst onder de bevolking die hier wél prima vertoeft de vraag of het allemaal wel zo eerlijk is, de uitverkiezing van de Beste Cyberiër Aller Tijden.
Fowel, die overigens vanuit Digitalië zijn artikelen instuurt, voert in deze krant aan dat de personen die echt iets betekenden voor het land al weg zijn, en dus slechts in de herinnering van een enkel persoon doorleeft. Natuurlijk zit daar een grote kern van waarheid in, maar een bepaald aspect van deze verkiezing raakt naar mijn mening behoorlijk ondergesneeuwd; stabiliteit. Parallellen met verkiezingen voor Grootste Nederlander, inmiddels jaren geleden, worden snel getrokken wanneer populaire eendagsvliegen worden verkozen boven postuum vergoddelijkte patriotten, maar daarbij gaat men voorbij aan het feit dat Cyberië pas drie jaar lang wordt bevolkt. En drie jaar in the picture blijven, dat kon onze verre voorouder Willem van Oranje ook. Het behalen van grootse resultaten maakt je niet als enige een nominatiekandidaat, het is toch ook de bedoeling dat je dat een tijdje volhoudt. Of dan tenminste dat je voortleeft op je prestaties, en zo nu en dan je hoofd laat zien: dan ligt het dus aan je eigen inzet of men je herinnert.
Toch blijft bij elke verkiezing een groot probleem liggen, en daarin ben ik het eens met onze Digitaliaanse redacteur: de vervelende of gemene medeburger lijkt altijd wel de meeste stemmen te pakken en het meeste in de herinnering te blijven hangen. Om in dezelfde symboliek te blijven: de toevallige zondagmiddagwandelaar zal feilloos een brandnetel van naam voorzien, maar die mooie bloeiende struik verderop roept geen herkenning op. Alle prachtige, felgekleurde bloemen ten spijt.