Auteur: Michiel Hutman
Het is vrijdagavond, rond de klok van 9 uur. Als ik in mijn huis zit te computeren, voel ik opeens de grond trillen. In een reactie loop ik naar buiten en ik kijk wat er gebeurt. Als ik de deur open doe, dendert er opeens een grote vrachtwagen voor mn neus langs, met enorme russische letters erop. Ik kijk de vrachtwagen na en opeens zie ik dat de vrachtwagen naar links uitwijkt, begint te slippen en op zijn kant valt. Ik ren richting de vrachtwagen om hulp te bieden. Ik pak mijn mobieltje en bel het alarmnummer.
Even later staan er twee politieauto�s en een ambulance. De chauffeur wordt zwaargewond afgevoerd en de politie zoekt de vrachtwagen door. Na een tijdje komt een agent met een fles wodka en de vrachtpapieren naar buiten. De wodka geeft hij aan zijn collega, de vrachtpapieren leest hij zelf door. Opeens maakt de agent een schrikbeweging. Hij roept zijn collega en die kijkt hem verbaasd aan. Motor en Cyberie hoor ik de twee agenten fluisteren. Op een gegeven moment richt de agent een blik op mij.
Jij zegt de agent, kun je een beetje autorijden? Ik antwoord dat ik het wel eens gedaan heb en de agent begint tegen me te praten: Je hebt vast wel gehoord van die enorme Motorenorder? Ja, antwoord ik. Ok, gaat de agent verder, deze truck is vanmiddag op Monapoli Airport aangekomen, en bevat alle motoren die naar Cyberie moeten. Maar nu de chauffeur gewond is, moet iemand anders hem besturen. Nou is mijn vraag, heb jij er problemen mee als jij de taak van de chauffeur overneemt? Nee, antwoord ik direct.
De politieagent belt de plaatselijke houthandelaar, Suethomit,, of hij even met zijn trekker wil komen helpen. Wanneer Suethomit aan is gekomen en de vrachtwagen overeind heeft gehezen, geven de agenten mij de vrachtbrieven en zetten een vrachtwagenstempel in mijn rijbewijs. Ik spring in de cabine en rijd richting de haven.