Auteur: Cicero
Er is geen pathetischer gezicht dan een samenleving die geen initiatieven meer durft te nemen, die niet meer wilt ondernemen, nooit de grenzen wilt opzoeken en volledig op de hulp van anderen rekent en vertrouwt. Lusteloos en suf draait zo’n samenleving haar dagelijkse routines, inspiratieloos voldoet ze haar taken. En het ergste is misschien nog wel dat dit gepaard gaat met een egocentrisch levensgenot waarbij zonder gêne alle zorg wordt toevertrouwd aan mensen die wel betere dingen te doen hebben.
Het is een samenleving die maar niet volwassen lijkt te worden, en overal haar verzorger en opvoeder lijkt te zoeken om dat vooral zelf niet te hoeven doen. Het is inderdaad makkelijker om anderen jou werk uit handen te laten nemen, maar afgezien van de vraag of die personen daar tijd en zin in hebben is er ook een moment waarop een samenleving het zelf moet kunnen.
Landen zijn geen bacteriënkweekjes in een petrischaal. Het zijn geen speeltjes voor de peetvader (want laten we dit artikel niet beladen met de term god); nee, deze peetvader wil juist zijn kroost zien opgroeien, volwassen worden, onafhankelijkheid zoeken. Hij wil niet bij elke moeilijkheid of tegenslag steun verlenen, want wat als hij er opeens niet meer is?
Mijn eigen voortuin heb ik al geasfalteerd, nu ga ik de rest van mijn weg uitstippelen. En stiekem hoop ik dat u ook uw eigen richting zoekt.