Auteur: COE
Aan de rand van van El Peso stond ik rustig van het zonnetje te genieten en naar de leegte voor me te staren. Toen ineens ging mijn mobieltje af blieb-blieb de bekende toon die aangaf dat er een smsje was ontvangen. Wat ik zag verontruste mij, ik moest mijn overpeinzingen laten voor wat ze waren. Eenmaal bij mijn auto aangekomen bekeek ik het smsje nog eens goed. Nee, ik had me niet vergist, ik had niets verkeerd gelezen of verkeerd geïnterpreteerd, hét stond er echt. Ik startte de motor en stoof in de richting van Tripolire. Eenmaal in Tripolire aangekomen kon ik bij alle checkpoints zo doorrijden. Blijkbaar waren de veiligheidsdiensten op de hoogte van mijn komst. Midden in het centrum van de stad was het gebeurd, de mayor was doorzeefd met ruim 10 kogels en afgevoerd richting Nederland. Stapvoets reed ik voorbij. Het wemelde inmiddels al van de ramptoeristen en de lucht was zwanger van geruchten over de aanslag.
Maar het centrum van Tripolire was niet mijn eindbestemming, in het koninklijke paleis te Tripolire moest ik zijn. Eenmaal bij het paleis aangekomen kon ik tot mijn verbazing wederom langs alle bewaking komen zonder ook maar één controle. Toen ik de werkkamer van de koning inliep stond deze vol met secretarissen, politieke adviseurs, economen en enkele bodyguards. Z.K.H. Washaway I zelf zat met een verontruste blik aan zijn bureau. Na de gebruikelijke plichtplegingen was het eerste dat ik aan zijne majesteit vroeg of het bericht dat ik had ontvangen correct was, hetgene hij bevestigde. Er zat daarom niets anders op dan gezamenlijk naar Monapoli te reizen en de Senaat toe te spreken. Wat is er immers erger dan te moeten vaststellen dat de Digitaliaanse regeervorm democratische ellementen herbergt? Dat is al helemaal erg als de Federal Government Digitalië in een raport tot de catogerie ‘democratische landen’ rekent. Zoiets zou voor iedereen contradictio in terminus moeten zijn!
Affin, er zat niets anders op dan richting de Senaat te reizen en het varkentje zelf te gaan wassen. Want het bestuur is niet alleen half democratisch, het is ook nog niet eens in staat om zelf veranderingen in een wetsvoorstel te gieten. De koning is inmiddels al zo oud dat hij ondersteund moet worden door twee bodyguards als hij meer dan een paar stappen moet zetten. De Senatoren hangen constant aan de telefoon om te checken hoe de aandelenkoers er bij staat. Vandaar dat de koning mij, als veteraan in het opstellen van wetsontwerpen en het houden van toespraken gedurende een politieke bijeenkomst, gevraagd heeft dit varkentje voor hem te wassen. De opdracht die ik mee kreeg was helder, de koning dient veel meer macht te krijgen. Als wapens krijgt hij daarvoor het benoemingsrecht van edellieden en adviseurs. Edellieden zijn ‘belangrijke’ Digitalianen waarin de koning vertrouwen heeft maar die geen lid zijn van het Nationaal Bestuur. Adviseurs zijn edellieden die expliciet als taak krijgen de koning te adviseren en dus ook lid zijn van het Nationale Bestuur.
Binnen een halve dag was de klus geklaard en kreeg ik van de koning spreektijd in de Senaat toegewezen. In een verpletterende speech presenteerde ik de nieuwe wet, maar na het daverende applaus bleef het stil in de Senaat. Althans op het gebruikelijke ringtones en telefoongespreken over aandelenkoersen na dan. Of de huidige leden van de Senaat het voorstel over zullen nemen is dus nog even afwachten, dat Digitalië binnenkort echter veranderd naar een dictatuur is voor mij zeker. De koning krijgt het voor het zeggen en niet een paar door de mayor aangewezen senatoren. Als de Digitaliaanse Dictatuur niet deze ronde ingevoerd gaat worden, zal dit de eerst volgende ronde wellicht met geweld worden afgedwongen.