Door: Lorna Graziano
Langzaam zakt de zon onder de horizon, de Valuta is spiegelglad en het enige geluid dat ik hoor is het ruisen van de wind. Naast me landt een meeuw, nieuwsgierig komt hij (of zij natuurlijk) dichterbij, ik strek m’n hand uit naar het beest, verschrikt maakt hij dat hij wegkomt, hij ook al. Sinds enkele dagen ben ik geen burger meer, niet eens een crimineel, nauwelijks nog een mens. Mijn paspoort is ingenomen, opgeborgen in een grote kluis, in plaats daarvan heb ik een document ontvangen waarin staat dat ik legaal in de Federatie ben. Dat is ook alles, ik mag nog blijven, een club bouwen, of een winkel beginnen, als ik dat echt graag wil. Niet dat ik iets met dat geld kan, alles wat ik nu verdien is staatsbezit. Ik hoor Thomas J. Pickard nog lachen. “Rechten? Welke rechten? Cheaters hebben verdomde weinig rechten! Als je betrokken raakt bij een aanslag of een beroving, zelfs al ben je alleen maar verdacht, dan sluiten we je op, voor onbepaalde tijd. Als je een pistool aanraakt, sluiten we je op. Als je verdacht kijkt, sluiten we je op.” Het was geen grapje, mijn zaak was niet eens behandeld door een rechtbank, ‘snelrecht’ noemen ze dat bij het CBI.
“Lorna Maria Nicole Raffaele Anna Graziano, ook wel bekend onder de schuilnamen Powder en Kleinez, ontken je dat je, gebruikmakend van meerdere valse paspoorten, aanslagen hebt gepleegd op CBI Agenten, Burgemeesters, Overheidswinkels en burgers, dat je 1000 kruit vorderde uit een overheidswinkel en 2500 I-Shell hebt verduisterd?” Even was ik verrast, hou wisten ze dat allemaal? Lang, heel lang geleden, toen ik zelf CBI Agent was (voor de uitvinding van de mobiele telefoon) ging dat allemaal een stuk minder gemakkelijk. “Uhm.. dat niet, maar..” hakkelde ik. Een paar minuten later stond ik op straat, schijnbaar had het nieuws snel de ronde gedaan (de schuld van de newsfeed ontdekte ik later), want de meeste mensen liepen met een boog om me heen. Niet dat dat heel verrassend is, het hoofdbureau van het CBI staat in Kronenburg, en daar doen ze dat meestal toch al, maar dat gespuug vond ik wat ver gaan. Snel dook ik een taxi in, betaalde de driedubbele prijs en werd naar Eurodam gereden. Daar maakt ik dat ik in de haven kwam, gelukkig lag er een schip van COE, een van de Baronnen van Digitalië, ik klom aan boord en hij keek me wat bevreemd aan maar stelde verder geen vragen.
In Digitalië was het niet veel beter, hoewel een pruik en een grote zonnebril wonderen doet. Ik wandelde op mijn gemak naar Tripolire, daar kwam ik nog een leuke verrassing tegen, mijn winkel was met de grond gelijk gemaakt. Ik zag een deel van mijn winkelbord liggen ‘Lorna’s Linge..’ de rest was weg. Mijn huis stond gelukkig nog wel overeind, ik stak de sleutel in het slot en ging gauw naar binnen voor iemand me zou zien. Het zag er netjes uit, snel graaide ik wat persoonlijke spullen bij elkaar (314 I-Shell, een pistool, twee kogels, mijn favoriete rok en nog wat minder leuke kleding) en mikte het in een koffer. Ik vertrek direct en dool een tijdje rond in de buitenwijken van Tripolire, uiteindelijk kom ik in de duinen terecht en laat ik me op de grond vallen. Koningin of Burgemeester kan ik voorlopig niet worden, wat zal ik dan gaan doen denk ik bij mezelf. Ik vraag me af of Joopsim zich net zo voelde als ik nu, of Vinny, of Wipneusje. Ik kijk voor me uit, langzaam zakt de zon onder de horizon…