Auteur: witteheks
Voor ik verder ga eerst even wat er allemaal gebeurd is:
Toen bij aankomst in de federatie voor deze handels periode de steden Bahthoevedorp en Gold Coast verdwenen bleken te zijn, ging ik op onderzoek uit. Ik besloot naar de plek te gaan waar Bahthoevedorp ooit stond, daar aangekomen trof ik scherp een beveiligde omheining aan en kon ik ter ternauwernood ontsnappen aan de daar patrouilleerde federale agenten. Ik had echter wel de tijd gehad om een bodem monster te nemen. In het laboratorium van Eurodam, trof men in die monsters verrijkt uranium aan. De verwijzing naar mogelijke tunnels naar Gold Coast door een historicus en de bevestiging van die tunnels door een niet te onthullen bron maakte het cirkeltje rond . Duidelijk was dat er met kern explosies was geknoeid met inmiddels bekende gevolgen, het waarom is voor als nog de vraag. Mijn interesse was in deze zaak was echter weer gewekt na de onthullingen van mijn bron.
Terug thuis schreef ik mijn artikel en stuurde hem naar The Miniconomist, ik besloot deze zaak voor eens en altijd op te lossen en haar vervolgens te onthullen. Ik ging recht naar het hol van de leeuw met al het bewijs verzameld. Het kantoor van het CBI tekende zich donker af tegen de rivier. Hier was het waar alle kennis huisde, hier was het waar de mensen zaten die zo veel schade op hun geweten hadden, het was hier. Ik huiverde toen ik voor de deur stond, het voelde alsof ik bekeken werd door zeker 10 paar ogen, glimmende ogen achter glanzende zonnebrillen die ze, zelfs in dit natte en bewolkte weer op een maanloze nacht op hadden.
Door de deur gekomen voelde het alsof ik door een waterval stapte. De hal was leeg, er was heen balie, er waren geen deuren, er was geen stoel of bank, het was slecht een lege marmeren hal verlicht door een ontelbare led lampjes niet groter dan spelde prikjes. Dit gaf het geheel een onwelkom uiterlijk de boodschap was duidelijk, gasten zijn hier niet welkom. Uit het niets echter klonk een stem. Meneer witteheks U wordt verwacht, stapt u in de lift alstublieft. Een lifdeur die briljant was weggewerkt in de muur opende zich en uit de lift kwam een warm en welkom licht dat zo anders was dan de “ontvangst” hal dat ik me er toe aangetrokken voelde als een vlieg op stroop.
Binnen in de lift waren geen knopjes, de liftdeur sloten zich automatisch de lift zette zich in beweging. Ik voelde dat ik aan het zakken was. Steeds lager en lager ging de lift, ik begon me net af te vragen of ze me van me af probeerden te komen door me in de kern van de aarde te laten zakken toen de lift stopte. Zonder de voor liften gebruikelijke vriendelijke ‘ping’ gingen de deuren open. Voor me lag een onverlichte gang, aan het eind van de gang brandde licht van wat van een kamer leek te komen.
De gang was enorm lang en leek geen deuren aan weerszijde te hebben, ik vermoede echter dat de deuren in deze gang het zelfde zouden zijn als de liftdeur in de hal boven. Na zeker 3 minuten kwam ik aan het eind van de gang, er klonk viool muziek wat mij intrigeerde. Wat voor zonderling figuur zat onder in de diepste kelders die ik ooit gezien had viool te spelen. De opening aan het eind van de gang, bleek uit te komen op een wenteltrap Ik volgde de wenteltrap naar beneden. De trap eindigde in een prachtige zaal, de zaal was verlicht met de mooiste kroonluchters die ik ooit had gezien, de muren waren fris wit maar niet steriel en de vloer was een pas geboende houten vloer. Daar niet ver van de trap stond een oude man in een versleten kamer jas viool te spelen.
Ik kuchte, de man stopte abrupt me viool spelen en zette hem op zijn standaard. Ah witteheks eindelijk ik verwachte al dat je kwam. Hij draaide zich om tegen mijn verwachting in had de man geen bril op maar keek ik in een vriendelijk gezicht, welkom in het hard van de federatie sprak hij. Ik was van mijn stuk gebracht en de man glimlachte, maar je bent hier niet om je te verbazen over geheime zalen is het niet, je bent hier omdat je een geheim onthuld wilt hebben is het niet. Ik hervond me zelf en vond het vermogen om te spreken terug. Ik wil weten wat er in Fortuna’s naam is gebeurd met Bahthoevedorp en Gold Coast, meneer?
De man grinnikte, het heeft nogal wat opschudding gebracht niet? Maar waar zijn mijn manieren, laat ik me voorstellen, ik ben Ivan Shellington[/i, je zou me de woordvoerder van het federale agentschap voor vandaag kunnen noemen, zeg maar Ivan. Ivan zuchte, ja Bahthoevedorp en Gold Coast, o schitterend glanzende ze een in de ochtendzon en een in de avondzon. Ik wou reageren, maar Ivan hief zijn hand op en begon te spreken:
Ik weet wat je ontdekt hebt, ik zal je alles vertellen. Het begon allemaal aan het eind van de handels periode, wederom was de federatie dunner bevolkt geweest dan voorheen. We besloten, dat er iets moest gebeuren om de federatie weer aantrekkelijk te maken. Het idee voor een nieuwe grondstof was al snel geboren, het plan was om door middel van een gewaagde experimentele methode Uranium te te voegen aan Bahthoevedorp, de nieuwe grondstof zou tevens door de tunnels naar Gold Coast gestuwd worden en zo ook daar een kleine bron hiervan creëren. Dit zou tevens een probleem oplossen, de tunnels zouden onbruikbaar worden, men was bang dat die tunnels gebruikt zouden worden om producten buiten het zicht en dus de controle van het CBI om van Virtua naar Cyberië gesmokkeld zou worden. Het plan faalde en had verschrikkelijke gevolgen, vele van onze wetenschappers kwamen om, Bahthoevedorp en Gold Coast werden onbruikbaar en de gehele grondstof samenstellen van Cyberië en Virtua veranderde totaal. Voornamelijk vanwege de de vele doden besloten we te liegen. We hadden moeten weten dat er uiteindelijk iemand achter kwam, maar daar hadden we niet aan gedacht, we wilden ons eigen hachje redden.
Ivan, keek me aan, zo nu weet je alles en kan je tot publicatie overgaan. Ik vind dat iedereen het recht heeft op de waarheid. We wilden je laten verdwijnen en het zelfde doen met jouw artikel als met de foto’s, maar te veel mensen hadden het artikel al gelezen.
Een paar minuten bleef het stil, wauw zei ik dat jullie dit willen onthullen… Ivan schudde zijn hoofd, er is geen wij witteheks. De anderen weten van niks, als je dit publiceert zullen de anderen not amused zijn, maar ze kunnen er dan niks meer aan veranderden. Ivan zag mijn geschrokken gezicht en glimlachte weer, geen zorgen ze zullen jou niks doen en wat mij betreft, nou ik heb een goed leven gehad, mijn tijd is wel geweest, ik…
Een alarm ging af het gezellige licht ging uit en nam plaats voor zwaaiende rode zwaailichten en een luid alarm. Ivan keek geschrokken op. Voor ik kon vragen wat er aan de hand was sprak ivan, ze weten dat je hier bent je moet gaan. Ik knikte en wilde de wenteltrap weer op gaan, maar Ivan hield me tegen, nee dan krijgen ze je sowieso te pakken, kom. Ivan rende voor me uit door de zaal naar wat leek op een lichtknopje. Toen Ivan echter op het knopje drukte verscheen er een 1 mans capsule, snel ga hier in deze is gemaakt voor noodgevallen, maar is ook een prima manier om weg te komen. Ik wilde de riemen om doen, achter ons klonken voetstappen, geen tijd zei Ivan, druk op de rode knop en bid. Ik gehoorzaamde, het deksel sloeg met een klap dicht en de capsule begon te zoemen. Ik keek achterom, hoorde een knal en zag Ivan in elkaar zakken. Met een harde sis, schoot de Capsule weg mijn hoofd knalde tegen de bodem, ik zag me zelf nog net door een buis heen zoeven toen alles zwart werd.
Ik kwam bij in het ziekenhuis van Kronenburg, mijn secretaresse zat bezorgt aan mijn stoel. Ik was veilig en kon de waarheid onthullen. Voor Ivan, voor alle gesneuvelde wetenschappers, voor de waarheid.