Auteur: The Imperalist
Ik bekeek het pak. Er zat hier en daar nog wat rijst van het vorige huwelijk. Vanavond trouwde Onze wijle Koning Neuroman II en onze Edele Dara. Ik deed het pak aan, liet het door bediende afstoffen en stapte direct mijn Mercedes in.
Even radio aan zetten en klassieke muziek vulde de auto. Geen tijd om het te verzetten. Met volle vaart reed ik de hoofdlaan in en stopte voor het voorplein van de Kathedraal. Alles was nog mooier nu het geregend had en de regendruppels glinsterden als robijnen op de bomen. Heel het plein was al klaar gezet en het Digitaliaanse volk drumde tegen de rekken. Soldaten hielden deze tegen en zo te zien waren het de Elite troepen. Een baljonet sierde alles. Met de rug naar de soldaten stonden er verschillende vaandrigen met de Digitaliaanse vlag.
Ik spoede mij naar boven naast de andere bodyguards en famillie. Trompetten begonnen te schateren en de klokken begonnen te luiden. De vlaggen staken fier omhoog en iedereen stond klaar recht voor de aankomen de Koning. De gouden koets stopte voor het voorplein. Een paar collega’s stapten uit en ik hoorde in mijn microfoon: “Alles veilig?”. “JA!” fluisterde ik terug. De Koning stapte uit en iedereen begon te knielen. De trompetten waren gestopt. De koning groette het volk en de kreet: “Lang leve Digitalië!” galmde over het plein.
De soldaten stonden ter plaatste te groeten en verschillende officieren en generaals riepen bevelen uit en de soldaten deden een klein defilé. De Koning groette alle soldaten. Hij stapte terug naar de koets en hij hielp de Edele Dara uit de koets. Zij schitterde met een witte jurk en een diepe decoté. Haar haar was vol met robijnen. De koning zelf had zijn kroon op, en een witte mantel met goud. Hij had geen degen aan maar had wel zijn scepter der vrede bij. Ze stapten op de trappen en de kreten werden luider.
Terwijl ik Dara verder moest begeleiden hield onze wijle Koning Der Digitalianen Koning Neuroman II een kleine toespraak. Ik leverde onze Edele Dara af bij haar vader en ging zelf naar het altaar. Ik zette me ergens op een stoel en keek hoe het Digitaliaanse volkslied afspeelde terwijl De koning binnentrad met Onze Edele Dara.
De muziek stopte en ik werd opgeroepen. “Help! De soldaten houden het niet langer! Elke man nu gevraagd aan de deur van de Kathedraal!” Ik trok mijn luger uit het leren hoesje en rende met nog andere bodyguard naar de ingang. Verschillende mensen gilde toen ik 2 keer in de lucht schoot. “Allemaal terug achter de hekkens! Ik schiet wanneer ik wil, want ik heb dat recht! Nu allemaal naar achter!” Officieren lieten de geweren richten en hier en daar lag een gewonde met een baljonet wonde. “LANG LEVE DIGITALIË!” Het volk drumde achteruit en de klokken luidden. De koning was getrouwd, en mijn taak zat er op. Na een geweldig trouwfeest ging ik terug naar huis! Om een afterparty te organiseren xD!