The Imperialist
De barok muziek begint te spelen en het diner word opgediend. Met mijn mooi opgepoetste luger aan mijn riem zit ik aan tafel met Koning Der Digitalianen Koning Neuroman II. De zilveren schalen werden neer gezet en ik zag Kaviaar. Koning Neuroman II keek even en begon met kleine hapjes te eten. We zaten onder de “Gouden Koepel Der Koningen”. Een grote koepel uit goud met glasschilderijen over de glorie van de Digitaliaanse Koningen. Ik at rustig de kaviaar op. Neuroman begon het gesprek:” Wel, mijn vriend! Is het niet tijd om dat geweer eens te gebruiken?” en hij keek naar de blinkende luger die in een leren hoesje zat. “Owja, mooie mantel. Echt leer?” Merkte hij op. “Euh, ja… maar ik moet eerst toestemming hebben, dat weet je ook! Ik zal eens kijken of ik wat documenten kan opsturen naar die dienst.” zei ik terug. De kaviaar werd afgeruimd en een gebraden kalkoen werd opgediend. “Een beetje Virtuaanse Vodka, O Koning?” vroeg een bediende. De Koning knikte en ging met het gesprek verder. “Oefen eerst op van die kleine spionnetjes uit cyberland, en kijk dan of je grotere aankunt.” zei hij.
Terwijl ik zat te smullen van die goudgebraden kalkoen die overdekt was met een jagerssaus haalde hij zijn eigen pistool uit. Hij mikte op een hoofd van een Cyberische Soldaat die afgebeeld stond op een glasschilderij. Paf, een gaatje in de koepel. Er vielen een paar stukjes glas op mijn kalkoen. Hij lachte. “Hehe, ouwe rakker toch! Ik zal ook eens wat laten zien.” Zei ik al lachend terwijl hij bijna op de grond lag van het lachen. Ik haalde een bazooka uit mijn bomma ondergoed en schoot heel de koepel kapot. NOT! Ik pakte mijn luger uit het riempje en mikte op de president die de troepen aanvoerde. PAF niet op het hoofdje, maar in het kruis van de afbeelding. Toch vielen er glasscherven op zijn gemarineerde vis. We lachten ons kapot, en ondertussen begaven we ons naar het salon. Er werd nog meer Virtuaanse Vodka ingeschonken. “Weet je, als je schiet krijg je respect. Vandaar dat ik hier nou zit.” Vertelde hij. Ik poetste rap mijn luger op door wat te wrijven en het schoot per ongeluk af. PAF! “Verdorie, is dat hier gedaan ja? In mijn paleis word niet geschoten! Of is dat hier een opstand of zo? alle….” Zei de binnenkomende Dara. “Euh… sorry voor het storen…” met een rood hoofd trok ze zich terug. “Wel, het belangrijkste hebben we gehad of niet?” Zei hij. “Euh, dat de buitenwereld mag horen wel ja.” antwoordde ik. “Leuk, een prettige avond verder! DARA! KOM HIER!” ik stapte rap weg…