We sluiten handelsperioden met een té goed gevoel af. Althans, dat durf ik toch ergens wel denken. Een nieuwe column gewijd aan mijn opinie, misschien wekelijks, misschien ook niet. Ik heb dit tenminste weer van mijn lever. Geen feiten, gewoon mijn mening.
Elke handelsperiode kan er maar één winnaar zijn. Er zullen 10 mensen een top 10-plaats kunnen bijschrijven. En 20 inwoners kunnen een top 20-notering op hun palmares zetten. Iedereen daarbuiten is, zoals ze het in het Engels zo mooi stellen, shit out of luck. Of zo werd het 148 handelsperioden geleden toch bedoeld.
Hoe gaat het dan nu in zijn werk? Een maximum van 3 inwoners gaat voor de winst, daar kan af en toe nog eens een wild card bij zitten, maar doorgaans is al na een week of wat duidelijk wie in elk land de overheersende handelaar is en scharen anderen zich achter die gooi naar een Hall of Fame-markering. Alsof hun naam ernaast komt te staan.
Het meest extreme voorbeeld was Tranqer, die vorige ronde heel Ibisha in dezelfde richting wist te laten blazen en zijn vlieger ging tot net geen anderhalf miljoen I-Shell hoog. Het driedubbele van martijn5, een tegenstrever die we een gebrek aan ervaring of wilskracht nog niet hebben kunnen verwijten.
Ik wil hiermee niet zeggen dat Tranqer‘s overwinning er minder indrukwekkend om was: zo’n krachttoer vereist nog steeds een mate van inspanning en toewijding die weinigen gegeven is, net als een sterk ontwikkeld inzicht en analytisch vermogen. Maar Tranqer zelf is een schoolvoorbeeld van waar deze column over gaat: aangezien hij al verschillende overwinningen op zijn naam kon zetten, is hij begonnen met het afwerken van zijn eigen bucket list. Zijn grootste tegenstander is de lijst zelf, niet de andere handelaars, politici of criminelen. Hij concurreert niet meer met mensen, maar met een gooi naar spectaculaire doelen, die mensen langer zullen onthouden dan wat er politiek of economisch nu valt te presteren. Of die hij gewoon grappig vindt.
100.000 scheppen in één handelsperiode, alle bomen in Zwollar laten verdwijnen of eindwinnaar worden met enkel crime-skills. Indrukwekkend, maar tenzij iemand zijn profiel gaat bekijken, zal het in de tijd vergeten worden. Geen officiële gedenkplaten, geen Hall of Fame.
En dan heb je mij. Ik heb de laatste weken mijn matig succesvolle handel gebruikt om op zoveel mogelijk dingen mijn naam te zetten, zuiver uit ijdelheid. Op één megastore, 3 stenen winkels, 3 schuren en 3 wolkenkrabbers staat mijn naam te pronken. Op nog eens 3 stenen winkels, 4 schuren, een haven, een garage en 5 auto’s staat de naam van één van mijn vijf MV’s.
En daarnaast heb ik mijn naam schaamteloos op de tweede straat van El Peso geklad, varen er 4 Monster Mammoths en evenveel Container Coasters rond met “Rats!” ergens in de naam geprutst. Hetzelfde met een handvol schuren die niet van mij zijn. Sommige heb ik zelf gebouwd, een paar hebben enkelingen op eigen initiatief zo genoemd. Bizar.
Het is ook zelfs niet netjes gedaan, moest dit in Europa gebeuren, het zou graffiti met waskrijt zijn. Leuk voor mij, maar weinig indrukwekkend en ultiem waardeloos. En betekent het allemaal iets? Nope. Ik zal nog steeds met een degelijk totaal deze handelsperiode afsluiten. En volgende week start ik gewoon weer van 0, net als de rest.
En dan zal ik mijn eigen spelletjes weer bedenken. Niets indrukwekkend hoor. Waarschijnlijk wel iets belachelijks.