We denken graag allemaal dat het BTW-stelsel van de Federatie eenvoudig in elkaar zit. Maar is dat wel zo?
Al jaren is de politiek met betrekking tot BTW ongewijzigd gebleven: burgemeesters stellen het minimum BTW-percentage in en proberen de BTW integraal terug te geven. Vaak wordt een burgemeester zelfs onder druk gezet om sneller BTW uit te betalen, als een grote handelaar te snel de bovengrens voor teruggave bereikt in één van zijn winkels. Die bovengrens bedraagt een maximum van 999 I-Shell per winkel, en het wordt al jaren aanvaard dat dit het beste is. Meer geld dat sneller rechtstreeks bij de handelaars terecht komt, dat kan toch geen slechte zaak zijn?
Misschien wel, want budgetten zijn hoe langer hoe meer een geautomatiseerd systeem aan het worden, waarin burgemeesters en financiëel verantwoordelijken van de Nationale Regeringen de laatste menselijke schakels zijn. Regeringen stellen geen budgetten meer op, zo goed als alle geld wordt naar de burgemeesters verscheept en klaar is kees. Is dit nu waarvoor Wouter al die jaren geleden zijn absolute heerschappij afstond aan het volk? Is dit de uitdaging die we zoeken in de politiek? En denken jullie echt dat dit het beste is voor de handel?
Om maar een voorbeeld te geven wijs ik graag even op de toenemende hoeveelheid problemen met de kavelstaat. Voor de tweede handelsperiode op rij verkeren verschillende steden al bijna een week in grondstofarmoede, waarbij 90% van de pure kavels al verdwenen zijn en de gemengde kavels al lang opgedeeld en afgekaveld. Daarnaast is er ook meer steen nodig dan ooit, met enorme wolkenkrabbers die overal verschijnen. Een gemeubileerde wolkenkrabber van 100 verdiepen met enkel basiskamers kost 5.400 klei in baksteen en glas. De steden kunnen een dergelijke uitputtingsslag niet aan en dus staat de Newsfeed dagelijks vol met berichten over milieuproblemen. El Peso zakte vorige week even onder een gemiddelde kavelstaat van 70, en afgelopen vrijdag waren er ook berichten uit onder andere Monapoli, Cashington en Centropolis.
De oplossing is bijna altijd dezelfde: Federale tussenkomst en/of een diamantdeal. Kronenburg moest op 14 februari al vragen om een straat aan te leggen aangezien het aan budget ontbrak en verschillende steden kregen er zonder aanvraag een straat bij (iets waar Ibisha niet tevreden mee was). El Peso vroeg de 22ste al een diamantdeal aan bij het CBI, gevolgd door Monapoli de 24ste, de kantoren van het CBI staan vol met particulieren die zelf de kavelstaat omhoog halen en viraxje heeft al voor meer dan 1.500 I-Shell aan kavels verkocht aan de burgemeesters van Nasdaqar, het maximum toegelaten bedrag werd er overschreden en het CBI blijkt onverbiddelijk.
Waarom kunnen de steden dit zelf niet oplossen? Zijn de burgemeesters niet actief genoeg? Jawel, je ziet de burgemeesters overal en ze zijn duidelijk zeer begaan met hun steden, getuige de vele verzoeken in Fed Request en het CBI. Wordt er te weinig geëxporteerd? Onmogelijk, er zijn in elke stad meer dan 50 actieve inwoners, dus een beetje exportmanagement zou dat in de juiste banen moeten sturen.
Is het misschien dat door de onmiddellijke BTW-teruggaven en het plaatsen van massa’s export van alle mogelijke producten er een tekort aan goederen en budget ontstaat, dat elke keer opgelost moet worden door meer budget uit de staatskas dat, u raadt het al, onmiddellijk in subsidies, BTW-teruggaven en waardeloze export kruipt?
Dat klinkt al een stuk waarschijnlijker.