Auteur: bonanza
Het Google imperium, het Microsoft imperium en het Nokia imperium. We zijn ermee vertrouwd. Jarenlang hebben deze bedrijven (die geen hoofdkwartier in de Federatie hebben) de markten in hun respectievelijke branche gedomineerd. Jarenlang konden ze gigantische winsten opstrijken omdat de concurrentie haast niet bestaande was of gewoon niet genoeg kon doordringen tot de markt. Stilletjes aan echter begint hun marktaandeel af te brokkelen, bij de ene al wat sneller dan bij de andere. Nokia lijdt grote verliezen en moet steeds meer terrein geven aan Apple en Blackberry op de telefoonmarkt. Ook Microsoft moet met lede ogen aanzien hoe Apple een steeds groter deel van de computerkoek krijgt.
Dit is economie. Wat heeft het met de Federatie te maken? Niet zoveel. Dit artikel handelt namelijk niet over de almacht van enkele handelaren, maar over de macht van politieke partijen. Hoe ze slapend rijk kunnen worden, waarbij rijk geïnterpreteerd moet worden als ‘rijk aan stemmen’.
Laten we eerlijk zijn. Wat voor campagne is er afgelopen handelsperiode gevoerd? Wat hebben de partijen beloofd te veranderen? Niets, nada, rien, nothing. En toch. Ondanks deze zware tekortkoming slagen de partijen erin om massaal veel stemmen te halen. Nederlandse en Belgische partijen zouden in rijen staan aanschuiven om het geheim van dit succes te ontrafelen.
Maar wat valt er te ontrafelen? Wat is het geheim van de politieke partij in Cyberië? Drie woorden schieten me te binnen. Namen, namen en namen. Maar is dat wel zo? De bedoeling van een politieke partij is zich te profileren en oplossingen te bieden voor bestaande problemen op handels, justitieel of politiek vlak. Aan problemen is er in ieder geval geen gebrek. Alleen willen de partijen geen moeite doen om ze te zoeken of om ze op te lossen. Enkele periodes geleden, met de herinvoering van het Parlement, hebben verscheidene partijen bewezen dat ze weldegelijk in staat zijn tot het bedenken van standpunten en het bieden van oplossingen. De grote drie, LCD, LJE en LS hadden elk een programma. Vooral het programma van Lijst Solidariteit viel op door de originele invalshoeken. Totaal onverwacht (‘want niet veel bekende namen’) wonnen ze de verkiezingen met een indrukwekkend percentage.
Wat kunnen we hieruit leren? Het bezitten van grote namen is ongetwijfeld nog steeds een pluspunt. Keer op keer moet je vaststellen dat ze de meeste stemmen halen op de lijsten. Maar die andere vaststelling, die zijn de huidige partijen duidelijk vergeten. Het opstellen van een partijprogramma met een duidelijke visie (zie als voorbeeld Lijst Solidariteit met een duidelijke sociale visie) loont en levert stemmen op. Stemmers appreciëren het weldegelijk als je een duidelijke mening over concrete problemen naar voren brengt.
Ik betwijfel of de partijen na dit artikel hun gewoontes zouden veranderen. Het is de taak van de media om haar lezers te informeren over wat de politiek bezig houdt en wat het verschil is tussen de waaier aan politieke partijen. Het is tijd dat The Miniconomist, de enige krant in Cyberië, haar plichten nog inniger omarmt en de nodige vragen aan de schenen van de politici werpt. Er is meer dan ooit nood aan een discussie uurtje.