Auteur: The Imperialist
Met de uitnodiging in de hand, stapte ik naar de winkel. De winkel was klein en gezellig. Er hingen verschillende kleren die toch nog eens afgestoft mochten worden. Ik stapte fier binnen en stapte direct naar de verkoopster. “Hallo, kan ik u helpen?” vroeg ze vriendelijk. “Oh, ik ga naar een trouwfeest, ik zoek nog een mooi maatpak.” Vertelde ik haar vriendelijk. ” Oja? Ik zal eens kijken.” zei ze en ze verliet de toonbank en ging in de doffe kledingrekken snuffelen. Ze kwam nadien terug met een paar pakken. “Alstublieft.” zei ze en ze legde de pakken open op de toonbank. “Nee, Nee, nee, Hmmm nee toch niet, nee, nee, Eikes wat is dat? Nee, aha!” somde ik op terwijl ik naar de pakken keek. Ik zag een bruin leren mantel die strak moest zitten. Een bijpassende zeehoed in een bruine stof die meer op een plofhoed leek. “Mooi, en speciaal.” zei ik mompelend. “Een broek heb je wel nog nodig, de jas zal tot het midden van je benen komen. Misschien zelfs verder!” zei ze rustig. “Ok!” Ik legde 896ISH en 45 centjes op de toonbank en pakte het pak op en vertrok. Eens thuis gekomen, deed ik het aan. Het dwong ergens respect en eer af. Dat zinde me niet, maar ik was nu in Digitalië, daar is alles anders. 20:35 telde de klok. Tijd om te vertrekken zei ik tegen mezelf. Ik stapte naar de geïmporteerde Mercedes en zette de radio aan. “Hallo Crimi’s! Welkom bij radio MC! Nu Black Eyed Peas! Rock that body!” galmde een gouden stem uit de boxen. Met volle vaart reed ik de straat uit. Ik volgde de toren. IEeeeeet. Ik remde voor de Kathedraal. De Kathedraal was ongelofelijk. Dit zou waarschijnlijk de grootste zijn in heel de Federatie! Ik moest lachen als ik aan de moderne “kerken” in Cyberië dacht. De Kathedraal was volledig in barok en verschillende standbeelden van Koningen sierden het voorplein. Er was een stenen fontein midden in een stadsvijver waar omheen allemaal treurwilgen stonden. Het was hemels. Er waren trappen die zichtbaar waren van voor het voorplein. Digitaliaanse Vlaggen sierde de trapleuning. Ik stapte versteld en verbaasd de trappen op en voelde me opeens niet zo goed. Ik negeerde de pijn en schudde haastig de hand van een voorbij stappende nasi die haastig weg liep. De binnenkant van de Kerk was nog indrukwekkender. Het plafond was volledig bedekt met schilderijen over Koningen en veldslagen. De Verslagen Virtuaan was prachtig en volledig in goud en wit. De kerk hing ook vol met Digitaliaanse vlaggen. Ik stapte naar voren, en zag dat er al vele mensen waren. Ik vond een plaatsje van voor. “Mooi pak, The Imperialist” zei iemand. En daar zag ik onze Koning Neuroman II in een zwart pak met gouden riemen en opgepoetste zwarte leren laarzen. Een degen maakte alles af. Hij zat op een troon achter het altaar en hij had zijn Kroon Der Volk aan. De kleine kruisjes op de kroon en de fluwelen bolhoed in de kroon dwong respect af. De Priester kwam binnen. Iedereen stond recht, en de klokken begonnen te luiden. Trompetten begonnen te blazen en de Koning Der Digitalianen stond recht in alle eer en glorie die hem toe kwam. Iedereen knielde, zelfs de priester. “Dit word het eerste officiële huwelijk in Digitalië! Laat ons volk de glorie beleven en de eer pakken die het nodig heeft! Wij, als digitalianen zullen dit herbeleven dankzij mijn video team” zei hij zelfverzekerd. De Klokken bleven luiden en de trompetten waren gestopt. Ik zag dat zijn speech gestopt was, en ik schreeuwde “Lang leve onze Koning Neuroman II!” Verschillende mensen begonnen de kreet na te schreeuwen. Sommige mensen lagen al op de grond en baden voor de Koning. Hij stapte terug naar zijn troon. De trouwmuziek begon te spelen en de bruid trad binnen. Ik voelde me ondertussen echt niet goed en excuseerde mij en wankelde naar de uitgang. Ik zag wazig en ik braakte over iets heen. “Wat? Je kotst even het altaar onder?” hoorde ik een stem. De misselijkheid was weg en ik kon helder denken en zien. Ik pakte een zakdoek of 5 uit mijn binnenzak, en begon het rap te poetsen. Ik wankelde min of meer terug naar mijn plaats en kreeg van iemand een drankje. Dat luchtte op. Ondertussen werd er geklapt en waren de koppels getrouwd. Iemand beschuldigde me ervan zijn cava gestolen te hebben, maar ik zei dat ik alleen wijn dronk. Het volk ging voor de uitgang staan, en op de trappen. De klokken begonnen te luiden en dat duidde aan dat de Koning plaats genomen had in de koets, en de gelukkigen zo konden aankomen. “Hier, een emmer met rijst!” zei een jongen en hij snelde rap weg om meer te halen. “Daar komen ze!” riep anneleen1 en iedereen begon te gillen en rijst te gooien. Ik gooide perongeluk de zakdoek met braaksel weg. Gelukkig landde die voor de bruid en niet er op. Ik gooide snel mijn emmer leeg en ging naar de auto. Na een voortreffelijk diner (Gebraden eend met sinaasappelsaus en zwezeriken) en een paar glazen Digitaliaans Honing bier (Edelburgh) kon ik zeggen, dat dit een geslaagd feest was. Hoe zou het zijn bij onze Koning Der Digitalianen Koning Neuroman II?