Auteur: paul.stolk
Elke dag loop ik een stukje door Eurodam. Het verschilt nogal wanneer ik dat doe. Zo was ik gisteren de hele dag druk bezig met steen bakken en daarnaast was ik een groot deel van de dag in het beursgebouw van Eurodam te vinden. Dus voor ik het wist, was het kwart over twaalf in de nacht en vond ik het genoeg geweest. Het was tijd voor mijn wandeling.
Mijn dagelijkse wandeling is altijd een rust-moment. Een moment om over van alles en nog wat na te denken en om te kijken hoe alles ervoor staat in mijn prachtige woonplaats die Eurodam heet.
Ik verwacht geen klanten meer dus ik stap uit mijn winkel en loop door de hoofdstraat. Het eerste wat me opvalt is dat er eigenlijk weinig uithangborden hangen. Enkele winkels hebben een leuk likje verf gekregen om op te vallen. Maar ik tel er maar één met een leuk uithang bord.
Ik ben een lange tijd op vakantie geweest dus was niet in Cyberië te vinden. Maar voor mijn vakantie waren er veel meer uithangborden. Nu ik er over na denk weet ik denk ik de reden wel: geen bonussen. Eerst kreeg je persoonlijke subsidie van de burgemeester als je een leuk uithangbord had. Maar nu? Nu is dat niet meer. En zo kom ik op een algemeen probleem deze handelsperiode: het budget van de steden.
Er zijn veranderingen gedaan waardoor steden over het algemeen meer uitgaven hebben. En met dezelfde inkomsten, gaat dat natuurlijk niet helemaal goed. Er zijn vast wel meer dingen veranderd dan één uitgave-post, maar dat kan je in de vorige editie terug lezen.
Op straat hoor ik elke dag wel mensen over het budget zeuren. Ik zal niet zeggen dat het zeuren slecht is, want als je niet aangeeft dat er iets niet goed is weet de overheid natuurlijk nooit dat er iets mis is. Maar er worden altijd wel mensen aangesproken die er weinig tot niks aan kunnen doen. Dat is toch jammer.
Net als ik af wil slaan naar de Langeweg Eurodam, waar een prachtige bank staat, begint mijn nieuwe mcPhone te trillen en te zoemen. Ik pak hem uit mijn zak en lees dat de nieuwe stadsbudgetten zijn uitgedeeld. En al snel hoor ik iedereen op straat er over praten. “Er is weer geld! Eindelijk weer exporteren!” “Yes, eindelijk komt mijn park er aan” en nog veel meer. Het is duidelijk dat iedereen hier op zat te wachten. Ik als Eurodammer ben natuurlijk blij om te zien dat Eurodam het meeste budget krijgt. Ik praat met wat mensen op straat die het over de stadsbudgetten hebben. “Bijna 22k; we kunnen weer even vooruit!” zeg ik. Echter is niet iedereen het daarmee eens en iemand zegt “Pff… dat heeft Martijn5” – burgemeester van Eurodam – “binnen drie dagen al opgemaakt!”
Teleurgesteld loop ik maar verder. Het klinkt alles behalve leuk, maar misschien heeft hij wel gelijk… Wat als het over enkele dagen alweer op is? Wat moeten we dan?
Dan opeens zie ik iemand stiekem het gemeentehuis uitlopen. Hij loopt mijn kant op. Al snel herken ik hem. Hij gaat naast me staan en fluistert ”maak van die 21,877 ISH maar gerust 44,000 ISH!”. Ik kijk hem verbaasd aan. “Hoe bedoel je? Ik las op mijn telefoon dat het budget voor Eurodam 21.877 ISH was!”. Hij glimlacht geheimzinnig en verteld wat hij in het gemeentehuis heeft gedaan. “Ik heb even wat kaveltjes gekocht… zoveel dat Martijn5 voorlopig genoeg budget heeft!”. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Dat is de echte Eurodamse instelling: Vraag niet naar wat Eurodam voor jou kan doen, vraag naar wat jij voor Eurodam kan doen.
Hij loopt nonchalant verder en praat tegen wat mensen alsof er niks gebeurd is. Ik loop, nog steeds met een glimlach op mijn gezicht, naar mijn huis.
Weldoener, bedankt!