Auteur: Ottavio Alvarez
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik voel me niet meer lekker in onze altijd zo gezellige samenleving. Afgezien van het feit dat burgers er geen problemen mee hebben de winkels van hun volksvertegenwoordigers leeg te roven, is de sfeer de laatste tijd veranderd. Of dat wat met het terrorisme van de laatste dagen te maken heeft? Ik weet het niet.
Het begon misschien wel toen één van onze medeburgers begon te wroeten in de fundering van ons land. Hij groef verder en verder, dieper en dieper. Hij deed allerlei vondsten die veel informatie verschaften. Informatie die geheel niet geschikt was voor gewone burgers. Maar het gat dat ontstond hield hij netjes met een zeiltje afgedekt voor de rest van de samenleving. Toen ging hij zich anders voelen. Hij voelde zich groter en belangrijker dan zijn medemens, omdat hij meer wist en meer kon voorspellen dan zij. Totdat het mis ging. Het door hem opgestarte bedrijf werd failliet verklaard, gewoon volgens de normale regelgeving. Maar deze burger wilde zich helemaal niet aan de normale regelgeving houden. Hij voelde zich immers verheven boven alle anderen en hij wilde dus niet zoals anderen behandeld worden. Hij werd boos, van boos tot woest en in zijn wilde bui pakte hij toen het zeil dat boven het door hem gegraven gat in de grond zat, en rukt het weg. Een immense kuil vol schatten aan informatie werd geopenbaard aan de gehele samenleving. Uiteraard kwamen binnen een paar minuten enkele CBI busjes aanscheuren, gevolgd door een betonwagen. Twee agenten van het Cyberian Bureau of Investigation pakten de burger op, zetten hem in één van de busjes en voerden hem linea recta het land uit. De overgebleven CBI agenten lieten de bestuurder van de betonwagen het gat in de grond dichten met extra sneldrogend gewapend beton.
Sindsdien is de sfeer in onze samenleving veranderd. Overal lijkt nu gecontroleerd te worden en op de vreemdste plaatsen zie je zwarte busjes met het CBI logo staan. Terwijl ik dit zo loop te bedenken, zie ik dat ik enigszins verdwaald ben geraakt in de minder welgestelde buurt van Eurodam. Ik probeer mij te oriënteren, maar opeens valt mijn oog op een zwart voorwerp, iets verder op de stoep. Als ik het van iets dichterbij bekijk zie ik dat het een zwarte zonnebril is. Bedenkelijk en verdacht kijk ik om mij heen. Ik wil naar huis, snel naar huis, denk ik bij mezelf.