Auteur: Webb_cam
De radio trilt, gespannen luistert de meestal bezonnebrilde man naar het oude ding.
I cant believe the news today
Oh, I cant close my eyes
And make it go away
How long…
How long must we sing this song?
How long? How long…
Zondag begon het allemaal, nog nooit stond hij zo machteloos. Beloften deed hij, maar slechts om het volk tevreden te houden. Dreigementen uitte hij, maar slechts om ervoor te zorgen dat het imago van het Bureau niet verder zou afnemen. Er waren weinigen die wisten wat hij wist, maar hij wilde dat het anders was. Dat hij een van die onwetenden was, een van die mensen die vrolijk verder gingen, die dachten dat ze veilig waren.
Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday
Drie aanslagen, en hij had er niets aan kunnen doen. Komen aanlopen met een wetsartikel, natuurlijk, dat is ook het enige wat in zijn taakbeschrijving staat. Maar het volk, het parlement wil meer. Verwacht meer. Maar vooral: hoopt op meer. Voorzichtig vult hij de radio aan:
And the battle has just begun
There s many lost,
but tell me who has won?
Dan, in een plotselinge opwelling, veegt hij de radio van tafel. Alle opgekropte woede en frustratie werkt hij er in een keer uit; het geluid sterft in een klap weg. Niets kan hij doen, maar dat hoeft niemand te weten! Terwijl hij voor de spiegel gaat staan zet hij in een sierlijke beweging de zwarte bril op zijn neus. Alle emoties verbergt hij achter het kleine masker, en terwijl hij goedkeurend naar zijn spiegelbeeld kijkt lijkt ook zijn karakter plaats te maken voor het arrogante en mysterieuze van het CBI.