Auteur: The Waiter
16 december, over een ruime week is het weer zo ver: kerst, liedjes zingen bij de haard, cadeautjes onder de boom of in een speciaal daarvoor gemaakte extra grote sok, die met een overdreven spijker boven de haard is gehangen. Het gezellige, nostalgische beeld dat iedereen wel zal krijgen als ze kerstmis horen.
Waarschijnlijk ben ik ook vrij met kerst, eens een dagje geen drukte in het Parlement, geen kilos papieren die doorgenomen moeten worden, geen eindeloze discussies. Andere dagen zijn die dingen leuk ja, maar niet met kerst. Dan wil ik thuis zitten bij de haard. Glaasje wijn er bij, muziekje aan, lekker eten, misschien een filmpje kijken. Als ik er nu aan denk voel ik mezelf eenzaam, want ik kan wel net als iedere avond voor me zelf koken en daar van genieten. Ik kan wel een film huren, om vervolgens er in mijn eentje van te genieten. Eenzaam, dat hoort niet bij kerst.
Wat moet ik dan doen? Hetzelfde als vorig jaar? Of het jaar daarvoor? Of dat daar weer voor? Na werktijd niet naar huis gaan gewoon blijven zitten en doorwerken. Tja, mijn kamer in het TMC gebouw is nog steeds mijn kantoortje, mijn computer staat er nog, mijn oude typmachine, mijn diplomas hangen aan de muur, mijn houten bureaustoel staat er, mijn leren leesstoel, ik durf te wedden dat de berg papieren die maanden geleden op de grond geparkeerd is er nog steeds ligt. Ik ben er al een tijd niet geweest. Het parlement vraagt veel tijd van me, maar een eigen kantoor daar is gewoon een kantoor, 4 muren, een raam, een deur, een kast, een tafel en een stoel. Net als dat van iedereen.
Wat zou ik daar ook moeten doen als heel Cyberië thuis zit? Tegen mezelf praten? Nee, dat niet. Bij TMC kan ik nog wel iets doen. De rust en stilte, alle lichten zijn uit in het gebouw, alleen mijn leeslamp brandt. Op de hal tikt een stationsklok. Door de stilte hoor je de drukpersen in de kelder zachtjes zoemen, ze zijn al lang klaar met hun werk, maar slapen doen ze nooit. Die twee dingen zijn de enige geluiden die avond en nacht. De papieren van de telex blijven 1 avond in het jaar blanco. In die rust en stilte kun je dan de hele nacht verdwalen in allerlei, boeken, artikelen, aantekeningen, persberichten en wat je dan ook maar kunt vinden in de archieven. De leukste, spraakmakendste, confronterende, bekritiserende en ontroerendste dingen kom je tegen. Na enkele uren vallen mijn ogen dan weer dicht. De volgende ochtend word ik langzaam wakker als de TL verlichting om 6.00 aan springt. Zoals elke dag komt Fowel de redactie binnen lopen, maar deze dag loopt hij niet naar de telex, nee op deze dag loopt hij meteen naar de kantine. Na een half uurtje hoor ik hem zoals altijd het slot van zijn eigen kantoordeur open maken. Als ik de hal op loop zie ik dat er nog meer deuren open staan, nog meer editors komen slaapdronken hun kantoren uitlopen, richting de kantine. Waar we al ieder jaar verrast worden door een nostalgisch kerstontbijt, met een briefje erbij. Ieder jaar is het briefje anders, maar steeds is het een gelukswens voor het volgende jaar, van Fowel en de Overheid.
Ik kan niet wachten om te ontdekken wat er dit jaar op het kaartje zal staan. Misschien is Kerstmis eigenlijk nooit eenzaam in Cyberië als je maar bent op de plaats waar je je goed voelt. Voor mij, de redactie. Heb jij je plek al gevonden?
De zoektocht, deel 2
Door: vinny
Enkele mensen hebben hem nog met de AYWS (As You Will See) de haven uit zien varen. Joopsim was al enkele weken bezig geweest met het plannen van deze operatie die met militaire precisie uitgevoerd werd. Hij had enkele grote geldschieters gevonden om alles te financieren. Op negen februari werd al vroeg begonnen om de AYWS uit te rusten met alle goederen om een nieuw land te ontdekken. Toen hij rond zes uur s avonds de trossen uitgooide om naar Monapoli te gaan wist niemand dat ze hem nooit meer terug zouden zien.
Rond acht uur die avond kwam er een zwaar gehavend schip van de politie terug de Eurodamse haven invaren. Een inmiddels gepensioneerde politieagent zou later vertellen dat ze in de haven van Monapoli aangevallen waren door een woedende joopsim die met naar schatting drieduizend diamanten van het eiland probeerde te vluchten. De Eurodamse haven werd snel afgesloten voor al het publiek. Later die dag hebben nog enkele nieuwsgierige mensen een groot aantal kratten met de welbekende letters AYWS de haven uitgedragen zien worden. Het is nog steeds een raadsel wat hier in heeft gezeten. Ook zijn er twee dagen later zeven dode politieagenten begraven die waarschijnlijk in het gevecht met joopsim zijn omgekomen.
Meteen na negen februari werd er van alles in de media geschreven over wat er nu precies gebeurd is. Maar niemand weet tot nu toe wat het echte verhaal is en er is maar één man die daar opheldering over kan geven, en dat is hij natuurlijk zelf. Het enige probleem was dat er al tien maanden geen spoor van hem te bekennen is. Zelfs zijn vrouw est_her wist niet waar hij was, wat volgens haar duidelijk ten koste van de opvoeding van hun dochter was.