Auteur: bytertje
Na een dikke maand van afwezigheid stond ik daar dan weer. Wederom voor die grote poorten van Cyberi�. Het land waar ooit iedereen me kende. Bij mijn terugkeer was ik bang dat iedereen me zou herkennen, ik was immers met een groot schandaal op zak vertrokken om wellicht nooit meer terug te keren. Nadat de bewaker mijn paspoort gecontroleerd heeft en me 1000 ISH overhandigd heeft zet ik mijn tocht voort naar El Peso. Ik was gewend over hobbelige weggetjes langs hutjes en winkeltjes van flutmateriaal te rijden. Het verbaasde mij dan ook erg om de glinstering van glas in de zon te zien terwijl we over een perfect geasfalteerde straat reden. Wat een verandering.
Snel reed ik door naar El Peso. Daar aangekomen zag ik dat buiten de twee eerder genoemde veranderingen niet veel veranderd was, op de gezichten na dan. Veel immigranten waren naar El Peso gekomen. En veel bekenden waren vertrokken. Een totaal frisse start dus. Niemand die me herkende, precies zoals ik het hebben wilde. Ik kocht even snel wat plankjes en wat steen, reed door naar de glasfabriek om wat glas in te slaan en ben toen naar de gemeente om een stuk land te claimen. Tijd voor een middag klussen zonder kijkers. Na wat zwoegen, bloed zweet en tranen stond hij daar dan. Hier moest het gebeuren! Vanuit hier ga ik mijn kapitaal weer verveelvoudigen.
Nu een product kiezen. Die keus is altijd zo gemaakt bij mij. Er gaat geen maand voorbij dat er geen ijzer in mijn winkel te vinden is, zo ook deze keer niet. Na de tevreden klanten komen de eerste dreigbrieven binnen rollen. Dreigbrieven met teksten dat ik nooit de ijzerhandel in handen zal krijgen, dat ik kapot geconcurreerd zal worden.
Een extra stimulans voor mij dus. Zal ik die handel in handen krijgen? Zal mijn kapitaal verveelvoudigen?