Auteur: erikunited
De intussen demissionair Minister van Veiligheid MoleM, kwam de eerste dagen van de handelsperiode al in opspraak omdat hij het gedogen beleid van El Peso wilden afschaffen. Dit melde hij het Parlement en het volk via de TMC, iets wat hem bijna zijn functie kostte maar gelukkig voor onze minister mocht hij blijven zitten.
Door de beleidsmotie van Parlementariër Rabb, die door een meerderheid van het parlement werd aangenomen, moest de minister zijn plannen om het gedogen beleid in de kast leggen. Na twee rustige weken werd het plan terug uit de kast gehaald en als nog ingevoerd. Door deze begrijpelijke actie van een minister die de wet wil na leven ontstond er veel commotie in het parlement en in El Peso. Vooral waren de burgers het wapenparadijs boos op hun minister, in het bijzonder matthijsje. Wat leidde tot dreigementen van El Peso. Dat was zeker een overhitte reactie die zeker niet nodig was geweest. Het werd een keer opgelost met praten (zoals het hoort) maar de tweede keer koste de minister het zijn baan.
De vraag in Cyberië rees: waarom voor een (beleid)motie stemmen tegen een minister die de wet na leeft? Veel mensen in het land dachten uit hun eigen visie: iedereen gelijk voor de wet, dus iedereen moet de wet ook naleven. Iets waar de burgers van El Peso anders over dachten. In die stad is al handelsperiodes lang een gedoogbeleid dat goed werkt. Daarom luisterden veel politici naar het volk van de stad in kwestie. En stemde ze voor een beleidsmotie en voor een motie van wantrouwen die uiteindelijk er kwam doordat de minister boetes zette op het bannen van zijn eigen persoon in verschillende politie-hoofdbureau-clubs waardoor hij naar eigen zeggen zijn werk niet goed kon uitvoeren.
Het is de taak van Parlementariërs om het volk te vertegenwoordigen. Dus ook het vertegenwoordigen van El Peso. Elke Parlementariër zou eens naar het volk moeten luisteren. Immers het volk kiest elke ronde weer een nieuw Parlement. De volksvertegenwoordigers zitten er niet voor hun eigen maar voor het volk.