Auteur: zofona
De redactie vroeg mij of ik ook iets wil vertellen over de hele gang van zaken rondom het ontslag van het Parlement. Het probleem is dat ik niet weet wat ik er zelf van moet denken. Voor de vorige vulkaanuitbarsting vroeg The Socialist mij of ik weer in de politiek wilde gaan. Daar heb ik wel een tijdje over nagedacht want meestal eindigen mijn politieke avonturen in chaos en zelf snap ik niet helemaal waar dat aan ligt. Ik heb het gevoel dat het mij simpelweg overkomt, misschien trek ik chaos aan.
Goed, ik besloot toch mee te doen en tot mijn verbazing bleek ik Vice-President te zijn. Dat is al eerder de start geweest van vreemde politieke avonturen, maar ik dacht nu niet dat er iets geks zou kunnen gebeuren. Af en toe keek ik even in het blauwe huis en de politici waren zoals gewoonlijk weer voornamelijk bezig elkaar het leven zuur te maken. Veel politici scheppen er een merkwaardig genoegen in om oeverloos te discussiëren. Willen ze zo graag laten zien dat ze slim zijn, dat ze elkaar met woorden de baas zijn? Uiteindelijk gaan ze met modder gooien of stoppen ze ermee omdat ze niet meer tegen het bekvechten kunnen. Ik besloot hieraan niet mee te doen. Natuurlijk speelde het feit mee dat mijn handel redelijk liep en ik daar ook mijn aandacht op moest vestigen.
Aan het einde van de tweede week wordt het altijd een beetje rustiger in de handel. Tijd voor mij om eens te kijken wat er allemaal in het blauwe huis gebeurde. Het bleek precies zo te gaan als ik net heb verteld. Gefrustreerde politici met opgeblazen ego’s en een grote mond. Het voelde wel weer erg vertrouwd, de politiek kan blijkbaar maar moeilijk veranderen. Ik vond dat het tijd werd voor wat luchtigere thema’s die belangrijk zijn voor een land. Ik probeerde mensen enthousiast te krijgen voor een volkslied en sinds kort ook voor het ontwerpen van een vlag voor Cyberië.
The Socialist was ondertussen verwikkeld in een strijd met het parlement. Hij was van mening dat het wetboek niet duidelijk was over de status van Digitalië en Vinny is nooit te beroerd om iedereen op te jutten. Het resultaat, een motie van wantrouwen voor The Socialist. De stemming was al ver gevorderd en het werd spannend, zou hij wel of niet moeten opstappen. Wachten op de laatste stem van Witteheks zou waarschijnlijk tot maandag gaan duren. The Socialist vond het signaal van het Parlement zo duidelijk dat hij als een echt politicus de eer aan zichzelf hield en ontslag nam. Tja, en toen moest ik de fakkel overnemen.
Ik besloot gewoon het wetboek goed te lezen, ik wilde nu eens niet problemen veroorzaken. Helaas schrijft het wetboek mij voor om dingen te doen die niet logisch zijn. Het enige wat ik hoop is dat de politici er iets van leren. Ik weet ook dat de kans klein is dat ze er iets van leren, want toen we een aantal handelsperiodes geleden een dictator hadden dachten we ook dat het daarna beter met de politiek zou gaan.
Ik wil geen dictator zijn, dat is een vreselijke baan. De arbeidsvoorwaarden zijn vaak wel goed maar je weet nooit of je je pensioen haalt. Geef mij maar een gewone democratische samenleving waarin iedereen mag zeggen wat hij of zij wil zeggen. Het zou helemaal mooi zijn als het ook nog met een beetje respect tegenover elkaar gebeurt. Doen ze dat niet, dan zegt dat genoeg over de persoon zelf.
En wat zijn nu mijn plannen, heb ik ook eisen? Het plan is om gewoon de laatste week democratisch verder te gaan met de eerder gekozen Parlementariërs. En wat ik in ruil hiervoor eis? Dat we samen voor de nieuwe vulkaanuitbarsting een vlag en volkslied maken. Misschien lukt het niet maar ik blijf hopen dat we ook dingen met elkaar kunnen doen in plaats van altijd tegenover elkaar te staan.
Tot slot nog dit, ik ben van plan na deze handelsperiode met pensioen te gaan. Ik ga niet weg, maar ik zal het wat rustiger aan gaan doen. Misschien open ik Pompersgat opnieuw, we zien het wel…