Auteur: SKSmit
Mijn wereld is er weer, verdwenen onder een laag van onbegrip en protest, leek het. Mijn wereld ligt weer open, eindeloze bloemenvelden en grauwe muren komen weer tevoorschijn. Het lawaai is weer hoorbaar. Mijn oren en ogen openen zich weer. De grauwe muren praten weer, ze schreeuwen. Er is niks veranderd. De bloemenvelden kleuren rood door het bloeden van de wolken.
Zij die waken over mijn wereld vliegen rond als aangeschoten wild, vlak voordat ze zich nestelen boven de grauwe muren van de onmacht.
Hoewel deze wolken bloeden, blijven ze wit. Wit van onschuld, soms van onkunde. Maar achter deze witte wolken komen wolken aan. U zult ze wel zien, ze komen eraan, ze verduisteren niet alleen de zon, dat doen de andere wolken soms ook, maar zij brengen regen mee. Onweer en bliksem zullen mijn geliefde wereld teisteren.
Alleen een sterke storm kan ze nog bij ons weghouden. Een zachte wind is niet meer genoeg. De donkere wolken komen eraan, ze zullen de witte wolken verdrijven. Ze maken lawaai en overstemmen daarmee het lawaai van achter de grauwe muur. U zult ze wel zien, die donkere wolken. Laten we allen hopen op een sterke storm.