Auteur: Joep Eerlijk
Aan het einde van elke handelsperiode zijn er weer verkiezingen. Als je dan zo kijkt naar het aantal mensen wat graag in de regering wil komen zou je best tevreden kunnen zijn. Echter is er na elke handelsperiode zeer weinig, zo niet niks, door het parlement bereikt. Het uit 13 leden bestaande parlement krijgt niks voor elkaar. Problemen die vaak voorkomen zoals bijvoorbeeld een oorlog met Digitalie, er word niks aan gedaan, of het moeten tijdelijke oplossingen zijn. Het parlement functioneert niet naar behoren en dat komt ook omdat het hele systeem inmiddels is achterhaald. Het parlement bestaat vaak over een kleine groepje actieve parlementsleden die de andere parlementsleden proberen te stimuleren mee te regeren, wat vaak niet lukt. Hierdoor ontstaat er vaak de situatie dat er zo weinig actieve parlementsleden zijn, dat het minimaal aantal stemmers (9) om bepaalde voorstellen er door heen te krijgen niet eens gehaald word. En ook deze handelsperiode is het weer raak. Vele parlementsleden die ontslagen (moeten) worden zorgt voor een situatie waar in niet normaal geregeerd kan worden. Dat de ontslagen parlementariërs niet eens vervangen kunnen worden door andere mensen van de kieslijst maakt alles nog dramatischer. Dat de Federals hierdoor zich genoodzaakt voelen andere mensen (die niet op de kieslijst hebben gestaan) aan te stellen is een actie die te begrijpen valt. Hiermee word echter wel de kenmerkende hulpeloosheid van het Cyberische parlement benadrukt. Dat alles altijd weer op zijn pootjes terecht komt, is alleen omdat enkele mensen die het zat zijn zoveel gezeur van het parlement te moeten aanzien, en die willen dat het over is zich gaan aanmelden voor de verkiezingen. Er word echter nog steeds geen goede oplossing gevonden om dit nooit meer te laten gebeuren, en eindelijk eens een goedlopende regering te krijgen. Het parlement is deze handelsperiode zo´n rotzooi dat het helemaal niks meer kan. Er moeten enkele cruciale veranderingen in het huidige systeem aangebracht worden om er voor te zorgen dat er weer geregeerd kan worden. De president en ministers moeten veel verantwoordelijkheid/vrijheid krijgen om bepaalde dingen structureel aan te kunnen pakken. Het parlement moet een controlerende functie krijgen op het kabinet en maakt de wetsartikelen/spelwijzigingen. De ministers krijgen veel meer vrijheid om de dingen te doen waar ze voor aangesteld zijn.
Bijvoorbeeld, de Minister van Financiën krijgt volledig de verantwoordelijkheid over het zelf samenstellen van de begroting. Hij bepaald waar hoeveel geld naar toe gaat. Hij heeft geen toestemming van het parlement nodig die dan moet stemmen. Dat zorgt voor een veel snellere situatie waar in gehandeld kan worden. De Minister van Onderwijs kan veel sneller zijn clubs bouwen en bereikbaar zijn. Dit hoeft dan niet nog eens een week te duren. Hiermee gaat de handelingssnelheid omhoog. De minister heeft daarnaast de vrijheid om dingen toe te voegen die binnen zijn vakgebied vallen. De Minister van Financiën kan bijvoorbeeld handelsbesprekingen aanknopen met Saudie-Arabie omdat hij ziet dat er een flink tekort in Cyberie aan olie is. Er ligt veel verantwoordelijkheid bij de minister maar ook veel vrijheid waarmee hij heel zinnige dingen kan doen. Om er voor te zorgen dat de minister niet zo maar kan doen wat hij wil (en dus zijn macht misbruiken) is het parlement er. Dit parlement, dat verkleint moet worden naar 7 parlementsleden, heeft de taak om de ministers zorgvuldig te volgen in wat zij doen en in de gaten houden of zij hun taken wel op de goede manier vervullen. Als het parlement er totaal niet mee eens is om meer olie het land in te krijgen, omdat dat makkelijk heel goedkoop vanuit Virtua geïmporteerd kan worden dan kunnen zij druk zetten op de minister om naar Virtua te gaan en daar het olie te kopen. Als de minister stug volhoud dat het uit Saudie-Arabie gehaald moet worden, kan het parlement een motie gebruiken. De minister zal dan ontslagen worden. Dit is uiteraard een maatregel die niet heel losjes gebruikt zal worden, maar het is wel een middel waarmee het parlement behoorlijk druk op een minister kan zetten. En toch blijft de minister een grote mate van verantwoordelijkheid en vrijheid houden. De regering word met dit alles een stuk flexibeler en sneller. De ministers hebben veel vrijheid om te doen wat binnen hun vakgebied ligt en toch kunnen ze niet te ver gaan in wat ze doen. Ook is overal niet gelijk een wetsartikel nodig waarin beschreven staat wat ze mogen doen. Er hoeft niet in een wetsartikel te staan dat de Minister van Financiën mag gaan praten met Saudie Arabie de Minister moet zelf die verantwoordelijkheid hebben en nemen. Deze wijzigingen zorgen er voor dat de snelheid, de activiteit, de creativiteit en de verantwoordelijkheid van zowel het kabinet als het parlement omhoog zullen gaan.
Reacties kunnen kwijt in de club `Reactie`