Auteur: COE
Geïnspireerd door het artikel van stuurman Mitra (alias Federal Manager, in de TMC van 1 april jl.) heb ik de masten van mijn eigen schip weer verhoogd. Dit heb ik niet gedaan om meer wind te vangen, maar om harder te kunnen varen. Net als in het artikel van vorige week begint ook dit artikel met een paradox.
Als je terugkijkt naar de eerste rondes die je meedraait in het politiek/sociale gedeelde van de Federatie ben je je er van bewust dat je meevaart op het succes van anderen. Een eigen mening heb je nog amper omdat jezelf nog niet eens begrijpt waar men het over heeft in het Parlement. Gevolg is, dat je eigenlijk dezelfde wind vangt als de mensen op wiens succes je meevaart.
Zodra je deze periode voorbij bent en zelf kan meedoen in het politieke spel besef je pas écht wat voor invloed je hebt in de koers van het spel. Zolang er genoeg ervaren medepolitici zijn die hun steentje bijdragen in de politieke wervelwind is het een leuke bezigheid. Maar naar verloop van tijd kom je er achter dat er steeds meer ervaren rotten de wervelwind niet willen of kunnen bijhouden en zich terugtrekken op de luwte van het land.
Zodra je merkt dat de (mede-) ervaren rotten zich terugtrekken is het tijd om zelf naar voren te stappen en een grotere verantwoordelijkheid te accepteren. Als je die verantwoordelijkheid eenmaal gevoeld hebt weet je één ding zeker; de wind waait in de Federatie altijd even hard. Het is dus zaak om de wind in de eigen zeilen te houden, hoe groot deze ook zijn. Om de wind vast te kunnen houden blijft iedereen maar in de zeilen van de ander blazen. Meer wind vangen in je zeilen betekent dus niet per definitie dat je harder gaat varen. Het ligt eerder aan de richting van waaruit de wind komt.