Auteur: Eindredactie
Iedere persoon die de perikelen in Digitalië ook maar enigsinds heeft bijgehouden weet dat Digitalianen de aangeboren drang hebben om eens in de zoveel tijd het roer radicaal om te gooien. Te denken van aan de talloze maffiafamilies die het eiland periodes lang onveilig maakten, de Eilandenraad, de keizers en hedentendage de Koning gesteund door de Senaat. Alle plannen welke in het verleden zijn uitgeprobeerd hadden tot doel de verveling tegen te gaan waarmee de eilandbewoners vaak worden geplaagd.
Zo kwamen ook deze handelsperiode enkele prominente Digitalianen als Leonardo Savatoro en iamthebest4 (beiden hebben totaal geen rechten in het Senaat om voorstellen te doen) met het plan om de Senaat af te schaffen, een commissariaat op te richten en zodoende de Koning meer macht te geven. Waar in de eerste instantie mensen wel voor het idee te vinden waren, kwamen al snel de eerste kritieke punten welke schijnbaar onoverwinnelijk waren.
Zo zou de Senaat gewoon kunnen blijven zetelen terwijl de Koning meer zeggenschap zou kunnen krijgen. Een logisch iets natuurlijk, maar al snel werd duidelijk dat de initiatiefnemers van het plan meer uit waren op persoonlijke roem dan op het welzijn van de Digitaliaanse staat. Daar waar een Senator iedere handelsperiode opnieuw moet worden aangesteld door de burgemeester van de stad waar hij of zij woont, zou een Commissaris voor altijd zetelen, mits het Commissariaat hem niet zou afzetten. Een ander bijkomend voordeel voor de nieuwe elite zou zijn dat zij de Koning of Koningin op ieder desgewenst moment op de vingers zou kunnen tikken.
En zo blijft Digitalië aan de ene kant haar oude traditie van persoonsverheerlijking en elitairisme in stand houden, maar zakt ze aan de andere kant steeds meer af naar Cyberische maatstaven waar controlezucht en stabiliteitszucht de overhand hebben.